De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 8—Op het Pascha
Bij de Joden vormde het twaalfde levensjaar de scheidingslijn tussen de kinderen jeugdjaren. Aan het
einde van dat jaar werd een Hebreeuwse jongen een zoon van de wet genoemd, en ook een zoon van
God. Hem werd in het bijzonder de gelegenheid gegeven voor godsdienstonderwijs, en er werd van
hem verwacht, dat hij deelnam aan de gewijde feesten en gebruiken. Overeenkomstig dit gebruik
bezocht Jezus als jongen het Pascha te Jeruzalem. Zoals alle vrome Israëlieten, gingen Jozef en Maria
ieder jaar op om het Pascha bij te wonen, en toen Jezus de vereiste leeftijd bereikt had, namen ze Hem
mee.
Er waren drie jaarlijkse feesten, Pascha, Wekenfeest en Loofhuttenfeest, waarbij alle Israëlitische
mannen voor de Here in Jeruzalem moesten verschijnen. Van deze feesten werd het Pascha het drukst
bezocht. Velen waren aanwezig uit alle landen waar de Joden verstrooid waren. Uit alle delen van
Palestina kwamen de aanbidders in groten getale. De reis van Galilea naar Jeruzalem duurde enkele
dagen, en de reizigers vormden grote groepen om in gezelschap te zijn en voor de veiligheid. De
vrouwen en oude mannen reden op ossen of ezels over de steile, rotsachtige wegen. De sterkere
mannen en jonge mensen reisden te voet. De tijd van het Pascha viel omstreeks eind maart, begin april,
en het gehele landschap was bezaaid met bloemen en verblijd door het gezang van de vogels. Langs
de gehele weg waren plaatsen die voor de geschiedenis van Israël gedenkwaardig waren, en de vaders
en moeders vertelden aan hun kinderen opnieuw over de wonderen die God in het verleden voor Zijn
volk had verricht. Zij kortten de reis met zang en muziek, en wanneer ten slotte de torens van Jeruzalem
in zicht kwamen, voegde iedere stem zich in de jubelende zang:
“Onze voeten staan in uw poorten, o Jeruzalem... vrede zij binnen uw muur, rust in uw burchten.” Het
vieren van het Pascha begon met de geboorte van het Joodse volk als natie. In de laatste nacht van hun
slavernij in Egypte, toen er nog geen schijn was van bevrijding, gaf God hun bevel zich gereed te
maken voor een onmiddellijk vertrek. Hij had Farao gewaarschuwd voor het uiteindelijk oordeel dat
over de Egyptenaren zou komen en Hij gaf de Hebreeërs de opdracht hun gezinnen in hun eigen huizen
bijeen te brengen. Nadat ze het bloed van een geslacht lam aan de deurposten hadden gesprenkeld,
moesten ze het lam eten, geroosterd, met ongezuurde broden en bittere kruiden. “En aldus zult gij het
eten”, zei Hij “Uw lendenen omgord, uw schoenen aan uw voeten en uw staf in uw hand; overhaast
zult gij het eten; het is een Pascha voor de Here”. Te middernacht werden alle eerstgeborenen van
Egypte gedood. Toen zond de koning een boodschap naar Israël: “Maakt u gereed, gaat weg uit het
midden van mijn volk... gaat, dient de Here zoals gij gezegd hebt”. De Hebreeërs trokken uit Egypte
als een onafhankelijk volk. De Here had bevel gegeven dat het Pascha ieder jaar moest worden gevierd.
Hij zei: “En wanneer uw zonen tot u zeggen: Wat betekent deze dienst van u, dan zult gij zeggen: Het
is een Paasoffer voor de Here, Die in Egypte aan de huizen der Israëlieten voorbijging, toen Hij de
Egyptenaren sloeg”. Zo moest van geslacht tot geslacht het verhaal van deze heerlijke bevrijding
herhaald worden. Het Pascha werd gevolgd door het zevendaagse feest der ongezuurde broden. Op de
tweede dag van het feest werden de eerstelingen van de oogst van dat jaar, een schoof gerst, voor de
Here gesteld. Alle plechtigheden van dit feest waren zinnebeelden van het werk van Christus. De
bevrijding van Israël uit Egypte was een leerrijke les van de verlossing, waaraan het Pascha steeds
weer moest herinneren. Het geslachte lam, het ongezuurde brood, de eerstelingsgarve stelden de
Heiland voor.
35