De Wens der Eeuwen door Ellen White

Jezus bevond Zich in de voorhof waar de offerkisten waren, en Hij keek naar de mensen die hun gave n
kwamen brengen. Vele rijken brachten hoge bedragen, die zij met veel vertoon aanboden. Jezus zag
hun bedroefd aan, maar zei niets over hun grote offers. Na enige tijd lichtte Zijn gelaat op, toen Hij
zag, hoe een arme weduwe aarzelend naderde, alsof ze bang was dat men haar zou zien. Terwijl de
rijken en hoogmoedigen voorbijschreden om hun gaven af te dragen, deinsde zij terug, alsof ze
nauwelijks verder durfde te gaan. En toch verlangde zij iets te doen, hoe weinig het ook was, voor de
zaak die zij liefhad. Zij keek naar de gave in haar hand. Die was erg klein in vergelijking tot de gaven
van de mensen om haar heen, maar het was alles wat zij bezat. Ze wachtte haar kans af, offerde dan
haastig haar twee geldstukken en keerde zich om ten einde snel weg te gaan. Maar terwijl ze dat deed,
ontmoette haar blik de ogen van Jezus, die ernstig op haar waren gericht.
De Heiland-riep Zijn discipelen tot Zich en gebood hen te letten op de armoede van de weduwe. Toen
ving haar oor Zijn lofwoorden op. “Waarlijk, Ik zeg u, deze arme weduwe heeft meer dan allen daarin
geworpen”. Tranen van vreugde kwamen in haar ogen, toen ze voelde, dat haar daad werd begrepen
en gewaardeerd. Velen zouden haar hebben aangeraden haar kleine bezit voor eigen gebruik te houden;
wanneer het in handen werd gegeven van de weldoorvoede priesters, zou het verloren gaan onder de
vele kostbare gaven die naar de schatkist werden gebracht. Maar Jezus begreep haar motief. Zij
geloofde dat de tempeldienst door God was ingesteld, en ze was verlangend om al het mogelijke te
doen om die te onderhouden. Ze deed wat ze kon, en haar daad zou een teken tot haar gedachtenis zijn
door alle tijden heen, en haar vreugde tot in eeuwigheid. Haar hart was bij haar gaven; de waarde
daarvan werd niet geschat naar de waarde van het muntstuk, maar naar de liefde voor God en de
belangstelling voor Zijn werk, die haar tot de daad hadden gebracht.
Jezus zei van de arme weduwe: “Zij heeft meer dan alle daarin geworpen”. De rijken hadden gegeven
uit hun overvloed, velen van hen om door de mensen gezien en geëerd te worden. Hun grote gaven
hadden hen van geen enkel gemak of zelfs luxe beroofd; die hadden geen offer geëist en konden in
waarde niet vergeleken worden met de penning van de weduwe.
Het is het motief, dat aan onze daden karakter geeft en ze bestempeld als waardeloos of van hoge
zedelijke waarde. Niet de grote dingen die ieder oog ziet en ieder oor hoort, vindt God het kostbaarst.
Kleine dienstbewijzen die blijmoedig gedaan worden, kleine geschenken die geen vertoon geven, en
die in de ogen van mensen waardeloos kunnen zijn, hebben dikwijls in Zijn ogen de meeste waarde.
Een gelovig en liefderijk hart is dierbaarder voor God dan de allerkostbaarste gave. De arme weduwe;
gaf haar levensonderhoud om het weinige dat zij deed, te kunnen doen. Zij beroofdq zichzelf van
voedsel, om die twee koperstukjes te kunnen geven aan de zaak die zij liefhad. En ze deed het in het
geloof, vertrouwende dat haar hemelse Vader haar grote nood niet over het hoofd zou zien. Het waren
deze onzelfzuchtige geest en dat kinderlijke geloof, waarmee zij de lof van de Heiland won.
Onder de armen zijn er velen die verlangen hun dankbaarheid te tonen aan God over Zijn genade en
waarheid. Zij verlangen in hoge mate samen met hun welgestelde broeders Zijn dienst te steunen. Deze
zielen moeten niet afgewezen worden. Laat hen hun penningen vastleggen bij de bank des hemels.
Indien zij gegeven worden met een hart dat vervuld is van liefde voor God, worden deze schijnbare
kleinigheden gewijde gaven, offeranden van onschatbare waarde, waarover God glimlacht en die Hij
zegent.
397