De Wens der Eeuwen door Ellen White

Toen Herodes hoorde over de werken die Christus deed, werd hij uitermate ongerust. Hij meende, dat
God Johannes uit de doden had opgewekt en hem met nog grotere kracht had uitgezonden om de zonde
te veroordelen. Hij leefde in een voortdurende vrees dat Johannes zijn dood zou wreken door een vloek
uit te spreken over hem en zijn huis. Herodes oogstte datgene wat God verklaard had dat het gevolg
van een zondig gedrag zou zijn — “een bevend hart.., ogen vol heimwee en een kwijnende ziel. Zonder
ophouden zal uw leven in gevaar verkeren; des nachts en des daags zult gij opschrikken en van uw
leven niet zeker zijn. Des morgens zult gij zeggen: Was het maar avond; en des avonds: Was het maar
morgen — vanwege de vrees die uw hart vervult en vanwege het schouwspel dat uw ogen zien”. Voor
een zondaar zijn zijn eigen gedachten zijn aanklagers; en er bestaat geen erger marteling dan het
knagen van een schuldig geweten, dat hem dag noch nacht rust geeft.
Voor velen is het lot van Johannes de Doper een grote verborgenheid. Ze vragen zich af, waarom hij
in de gevangenis moest wegkwijnen en sterven. De geheimenis van deze duistere voorzienigheid kan
ons menselijk oog niet doorzien; maar het kan nooit ons vertrouwen in God schokken wanneer we
bedenken dat Johannes slechts deelgenoot was in het lijden van Christus. Allen die Christus volgen,
zullen de kroon van het offer dragen. Stellig zullen zij verkeerd begrepen worden door zelfzuchtige
mensen en ze zullen het doelwit worden voor de heftige aanvallen van Satan. Juist om dit beginsel van
zelfopoffering te vernietigen, is zijn koninkrijk opgericht, en hij zal ertegen strijden overal waar het
zich openbaart.
De kinderjaren, de jeugd en de rijpere jaren van Johannes werden gekenmerkt door standvastigheid en
zedelijke kracht. Toen men hem in de wildernis hoorde zeggen: “Bereidt de weg des Heren, maakt
recht Zijn paden”, was Satan bevreesd voor de veiligheid van zijn koninkrijk. De zondigheid van de
zonde werd op zulk een wijze openbaar gemaakt, dat de mensen beefden. Satans macht over velen die
door hem geregeerd werden, was verbroken. Hij had onvermoeid getracht om de Doper af te trekken
van een leven van onvoorwaardelijke overgave aan God; maar hij had gefaald. En hij was er ook niet
in geslaagd Jezus te overwinnen. Bij de verzoeking in de woestijn was Satan verslagen, en zijn woede
was groot. Nu besloot hij smart over Christus te brengen door Johannes te treffen. Hij zou Degene Die
hij niet ertoe kon brengen om te zondigen, doen lijden.
Jezus greep niet in om Zijn dienstknecht te bevrijden. Hij wist dat Johannes de proef zou doorstaan.
De Heiland zou vol vreugde naar Johannes hebben willen komen om de somberheid van de kerker te
verlichten door Zijn aanwezigheid. Maar Hij mocht Zich niet in handen van de vijanden geven en Zijn
eigen werk in gevaar brengen. Gaarne zou Hij Zijn getrouwe dienstknecht bevrijd hebben. Maar ter
wille van de duizenden die in de jaren daarna in de gevangenis zouden moeten sterven, moest Johannes
de beker van het martelaarschap drinken. Wanneer de volgers van Jezus zouden wegkwijnen in
eenzame cellen, of door het zwaard zouden omkomen, of aan de martelpaal of op de brandstapel,
ogenschijnlijk verlaten van God en de mensen, welk een steun voor hun hart zou dan de gedachte zijn,
dat Johannes de Doper, van wiens getrouwheid Christus Zelf getuigd had, een dergelijke ervaring had
meegemaakt!
Het werd Satan toegestaan om het leven van Gods boodschapper hier op aarde te verkorten; maar het
leven dat “is verborgen met Christus in God”, kon de verwoester niet bereiken. Hij verheugde zich
135