De Wens der Eeuwen door Ellen White

onze gedachten moet houden. Toen de Here Israël gebood Zijn sabbatten te heiligen, zei Hij: “Dan
zullen deze een teken zijn tussen Mij en u, opdat gij weet, dat Ik, de Here, uw God ben”.
De sabbat werd opgetekend in de wet die gegeven werd van de Sinaï; maar het was niet voor het eerst
dat hij bekendgemaakt werd als rustdag. De Israëlieten kenden deze dag voordat ze naar Sinaï kwamen.
Op weg daarheen werd de sabbat onderhouden. Toen enkelen de sabbat schonden, berispte de Here
hen met de woorden: “Hoelang weigert gij Mijn geboden en wetten te onderhouden?”
De sabbat was niet alleen voor Israël, maar voor de wereld. Hij was bekendgemaakt aan de mens in
Eden, en, evenals de andere geboden van de decaloog, is hij bindend voor altijd. Van die wet, waarvan
het vierde gebod deel uitmaakt, verklaart Christus: “Eer de hemel en de aarde vergaat, zal er niet één
jota of één tittel vergaan van de wet”. Zolang hemel en aarde bestaan, zal de sabbat blijven bestaan als
een teken van de kracht van de Schepper. En wanneer Eden weer op aarde zal bloeien, zal door allen
onder de zon Gods heilige rustdag geheiligd worden. “Van sabbat tot sabbat” zullen de bewoners van
de verheerlijkte nieuwe aarde opgaan “om zich voor Mijn aangezicht neer te buigen, zegt de Here”.
Geen andere instelling die aan de Joden gegeven was, was er zozeer op gericht hen te onderscheiden
van de omringende volken als juist de sabbat. Het was Gods bedoeling, dat het vieren ervan hen zou
aanwijzen als Zijn aanbidders. Het zou een teken zijn van het feit, dat zij zich ver hielden van afgoderij,
en dat ze verbonden waren met de ware God. Maar om de sabbat heilig te houden, moeten de mensen
zelf heilig zijn. Door het geloof moeten ze deel krijgen aan de gerechtigheid van Christus. Toen hei
gebod: “Gedenk de sabbatdag, dat gij die heiligt”16 aan Israël gegeven werd, zei de Here ook tot hen:
“Gij zult Mij heilige mensen zijn”. Alleen op deze wijze kon de sabbat Israël onderscheiden als
aanbidders van God.
Toen de Joden van God afweken en zij in gebreke bleven om door het geloof de gerechtigheid van
Christus tot de hunne te maken, verloor de sabbat zijn betekenis voor hen. Satan trachtte zichzelf te
verheffen en de mensen van Christus af te trekken, en hij deed zijn best de sabbat te verlagen, omdat
deze teken is van de macht van Christus. De Joodse leiders handelden naar de wil van Satan door Gods
rustdag te omringen met bezwarende eisen. In de dagen van Christus was de sabbat zó verlaagd, dat
de viering daarvan eerder het karakter van zelfzuchtige en eigenmachtige mensen weerspiegelde dan
het karakter van de liefhebbende hemelse Vader. De rabbi’s stelden feitelijk God voor als Iemand Die
wetten gaf waaraan door mensen onmogelijk gehoorzaamd kon worden. Zij brachten het volk ertoe,
God te beschouwen als een tiran, en te denken dat het vieren van de sabbat zoals Hij dat vereiste, de
mensen hard en wreed maakte. Het was het werk van Christus om deze misvattingen uit de weg te
ruimen. Hoewel de rabbi’s Hem met hun onbarmhartige vijandheid vervolgden, nam Hij zelfs niet de
schijn aan van Zich te houden aan hun inzettingen, maar ging recht door zee en hield de sabbat in
overeenstemming met de wet van God.
Op een sabbatdag, toen de Heiland en Zijn discipelen terugkeerden van de plaats van aanbidding,
kwamen ze door een akker met rijpend koren. Jezus had tot laat toe doorgewerkt, en terwijl ze door
het veld liepen, begonnen de discipelen aren te plukken en de korrels te eten, nadat ze deze in hun
handen gewreven hadden. Op een andere dag zou dit geen commentaar uitgelokt hebben, want iemand
die door een korenveld, een boomgaard of een wijngaard trok, was vrij om te plukken wat hij wilde
175