De Wens der Eeuwen door Ellen White

Het menselijk hart hunkert naar medegevoel in zijn lijden. Dit verlangen gevoelde Christus tot in het
diepste van Zijn wezen. In de uiterste strijd van Zijn ziel kwam Hij tot Zijn discipelen met een brandend
verlangen om enkele woorden van vertroosting te horen van hen die Hij zo dikwijls had gezegend en
vertroost en beschermd in smart en ellende. Hij, Die altijd woorden van medegevoel voor hen had
gehad, leed nu in bovenmenselijke zielestrijd, en Hij wenste te weten, dat zij voor Hem en voor zichzelf
baden. Hoe duister scheen de boosheid der zonde! Verschrikkelijk was de aanvechting om het
mensdom de gevolgen van zijn eigen schuld te laten dragen, terwijl Hij onschuldig voor God stond.
Indien Hij slechts wist, dat Zijn discipelen dit begrepen en waardeerden, zou Hij versterkt worden.
Met moeite stond Hij op en wankelde naar de plaats waar Hij Zijn metgezellen had achtergelaten. Maar
Hij “vond hen slapende”. Indien Hij hen biddende had gevonden, zou het Hem hebben geholpen.
Indien zij hulp bij God hadden gezocht, opdat de machten van Satan hen niet zouden kunnen
overwinnen, zou Hij vertroost zijn door hun standvastig geloof. Maar zij hadden geen acht geslagen
op de herhaalde waarschuwing: “Waakt en bidt”. Aanvankelijk hadden zij zich veel zorgen gemaakt
toen zij zagen hoe hun Meester, Die gewoonlijk zo kalm en waardig was, worstelde met een leed dat
alle begrip te boven ging. Zij hadden gebeden, terwijl ze de luide kreten van de Lijdende hoorden. Zij
waren niet van plan hun Meester te verzaken, maar zij schenen verlamd te zijn door een verdoving die
zij van zich hadden kunnen afschudden, indien zij hadden volhard in het smeken tot God. Zij beseften
niet de noodzaak van waakzaamheid en ernstig gebed om de verzoeking te kunnen weerstaan.
Juist voordat Hij Zijn schreden naar de hof richtte, had Jezus tot de discipelen gezegd: “Gij zult allen
aanstoot aan Mij nemen in deze nacht”. Zij hadden Hem ten stelligste verzekerd, dat zij met Hem in
de gevangenis en in de dood zouden gaan. En de arme, zelfgenoegzame Petrus had daaraan toegevoegd:
“A1 zouden allen aanstoot aan U nemen, ik zeker niet!” Maar de discipelen vertrouwden op zichzelf.
Zij zagen niet op de machtige Helper, zoals Christus hun had aangeraden te doen. En zo kwam het,
dat, toen de Heiland de meeste behoefte had aan hun medeleven en gebeden, zij slapende werden
gevonden. Zelfs Petrus sliep.
En Johannes, de liefhebbende discipel, die aan de borst van Jezus had gelegen, sliep. De liefde van
Johannes voor Zijn Meester had hem toch zeker wakker moeten houden. Zijn ernstige gebeden hadden
zich moeten verenigen met de gebeden van Zijn geliefde Heiland in de tijd van Diens uiterste smart.
De Verlosser had voor Zijn discipelen lange nachten doorgebracht in gebed, dat hun geloof niet zou
falen. Indien Jezus aan Jacobus en Johannes thans de vraag die Hij hun eens had voorgelegd, zou
hebben gesteld: “Kunt gij de beker drinken die Ik zal drinken?” zouden zij het niet gewaagd hebben te
zeggen: “Wij kunnen het”.
De discipelen ontwaakten bij de stem van Jezus, maar ze herkenden Hem ternauwernood, zó was Zijn
gelaat door de zielsangst veranderd. Jezus richtte Zich tot Petrus en zei: “Simon, slaapt gij? Waart gij
niet bij machte één uur te waken? Waakt en bidt, dat gij niet in verzoeking komt; de geest is wel
gewillig, maar het vlees is zwak”. De zwakheid van Zijn discipelen wekte het medegevoel van Jezus
op. Hij vreesde dat zij niet in staat zouden zijn, de beproeving die in Zijn verraad en dood over hen
zou komen, te doorstaan. Hij berispte hen niet, maar zei: “Waakt en bidt dat gij niet in verzoeking
komt”. Zelfs in Zijn grote angst trachtte Hij hun zwakheid te verontschuldigen. “De geest is wel
gewillig”, zei Hij, “maar het vlees is zwak”.
446