De Wens der Eeuwen door Ellen White

De Farizeeën hadden de eerste vier geboden, die wijzen op de plicht van de mens jegens zijn Maker,
verheven alsof deze van veel meer belang zouden zijn dan de andere zes, die de plicht van de mens
jegens zijn medemensen beschrijven. Als gevolg daarvan schoten zij veel tekort in praktische
godsvrucht. Jezus had de mensen hun grote gebrek laten zien en had de noodzaak van goede werken
geleerd door te verklaren dat de boom aan zijn vruchten wordt gekend. Hierom had men Hem ervan
beschuldigd dat Hij de laatste zes geboden stelde boven de eerste vier.
De wetgeleerde naderde Jezus met een rechtstreekse vraag: “Welk gebod is het eerste van alle?” Het
antwoord van Jezus is ondubbelzinnig en krachtig: “Het eerste is: Hoor Israël, de Here, onze God, de
Here is één, en gij zult de Here, uw God, liefhebben uit geheel uw hart en uit geheel uw ziel en uit
geheel uw verstand en uit geheel uw kracht”. “Dit is het... eerste gebod”. Het tweede is gelijk het eerste,
zei Christus, want het vloeit eruit voort: “Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf. Een ander gebod,
groter dan deze, bestaat niet”. “Aan deze twee geboden hangt de ganse wet en de profeten”.
De eerste vier van de tien geboden worden samengevat in het ene grote voorschrift: “Gij zult de Here,
Uw God, liefhebben met geheel uw hart”. De laatste zes worden samengevat in het andere: “Gij zult
uw naaste liefhebben als uzelf”. Deze beide geboden zijn een uitdrukking van het beginsel der liefde.
Men kan niet het eerste houden en het tweede breken, noch kan men het tweede houden, terwijl het
eerste wordt verbroken. Wanneer God zijn rechtmatige plaats inneemt op de troon van het hart, zal de
juiste plaats aan de naaste worden gegeven. Wij zullen hem liefhebben als onszelf. En alleen wanneer
wij God liefhebben boven alles, is het mogelijk onze naaste onpartijdig lief te hebben.
En aangezien alle geboden worden samengevat in liefde voor God en de mensen, volgt daaruit, dat
men geen gebod kan breken zonder dit beginsel geweld aan te doen. Aldus leerde Christus Zijn
toehoorders, dat de wet van God niet uit vele verschillende geboden bestaat waarvan sommige meer
gewicht hebben, terwijl andere van weinig belang zijn en ongestraft kunnen worden verwaarloosd.
Onze Here stelt de eerste vier en de laatste zes geboden voor als een goddelijk geheel, en leert dat
liefde tot God getoond moet worden door gehoorzaamheid aan al Zijn geboden.
De schriftgeleerde die de vraag aan Jezus gesteld had, kende de wet goed en was verbaasd over Zijn
woorden. Hij verwachtte niet, dat Hij zulk een diepe en grondige kennis van de Schriften zou
openbaren. Hij had een breder inzicht verkregen omtrent de beginselen die aan de heilige voorschriften
ten grondslag liggen. In tegenwoordigheid van samengestroomde priesters en oversten erkende hij
eerlijk, dat Christus de juiste verklaring van de wet had gegeven, door te zeggen:
“Inderdaad, Meester, naar waarheid hebt Gij gezegd, dat Hij één is, en dat er geen ander is dan Hij. En
Hem lief te hebben uit geheel het hart en uit geheel het verstand en uit geheel de kracht, en de naaste
lief te hebben als zichzelf, is meer dan alle brandoffers en slachtoffers”.
De wijsheid van het antwoord van Christus had de schriftgeleerde overtuigd. Hij wist dat de Joodse
godsdienst meer bestond uit uiterlijke plechtigheden dan uit innerlijke vroomheid. Hij gevoelde
enigszins hoe waardeloos offers waren die zuiver voor de vorm gebracht werden, en het vergieten van
bloed voor de uitdelging van zonden zonder dat geloof erbij te pas kwam. Liefde en gehoorzaamheid
392