De Wens der Eeuwen door Ellen White

Het beeld dat Christus gebruikte, was vertrouwd voor de Joden. Mozes, geïnspireerd door de Heilige
Geest, had gezegd: “Dat de mens niet alleen van brood leeft, maar dat de mens leeft van alles wat uit
de mond des Heren uitgaat”. En de profeet Jeremia had geschreven: Zo vaak Uw woorden gevonden
werden, at ik ze op, Uw woord was mij tot vreugde en blijdschap mijns harten”.16 De rabbi’s zelf
hadden een gezegde, dat het eten van brood, in zijn geestelijke betekenis, de studie van de wet en het
beoefenen van goede werken was; en dikwijls zei men, dat bij de komst van de Messias geheel Israël
gevoed zou worden. Datgene wat de profeten leerden, maakte de diep geestelijke les, die in het wonder
van de broden was verborgen, duidelijk. Deze les trachtte Christus te verklaren aan Zijn toehoorders
in de synagoge. Indien zij de Schriften verstaan hadden, dan zouden zij Zijn woorden begrepen hebben,
toen Hij zei: “Ik ben het brood des levens”. Nog de dag daarvoor waren de mensen, vermoeid en
hongerig, gevoed met het brood dat Hij hun gegeven had. Zoals zij door het brood lichamelijke kracht
en verkwikking verkregen hadden, zo konden ze van Christus geestelijke kracht ten eeuwigen leven
ontvangen. “Wie tot Mij komt”, zei Hij, “zal nimmermeer hongeren, en wie in Mij gelooft, zal
nimmermeer dorsten.” Maar Hij voegde eraan toe: “Ik heb u gezegd, dat gij niet gelooft, ook al hebt
gij Mij gezien.”
Zij hadden Christus gezien door het getuigenis van de Heilige Geest, door de openbaring van God aan
hun ziel. De levende bewijzen van Zijn macht waren hun dag aan dag voor ogen geweest, en toch
vroegen ze nog om een ander teken. Indien dit aan hen gegeven zou zijn, zouden ze even ongelovig
gebleven zijn als tevoren. Indien ze niet overtuigd waren door wat ze gezien en gehoord hadden, was
het nutteloos om hun meer wonderwerken te tonen. Ongeloof zal steeds een verontschuldiging voor
twijfel vinden, en zal het meest positieve bewijs wegredeneren.
Weer deed Christus een beroep op die verstokte harten: “Wie tot Mij komt zal Ik geenszins uitwerpen”.
Allen die Hem in het geloof aannamen, zei Hij, zouden eeuwig leven hebben. Niet een van hen kon
verloren gaan. De Farizeeën en Sadduceeën behoefden niet te redetwisten over het toekomstig leven.
De mensen behoefden niet langer in hopeloze smart te treuren om hun doden. “Dit is de wil van Hem
Die Mij gezonden heeft, dat Ik van alles wat Hij Mij gegeven heeft, niets verloren late gaan, maar het
opwekke ten jongsten dage”.
Maar de leiders van het volk waren beledigd “en zij zeiden: Is dit niet Jezus, de zoon van Jozef, Wiens
vader en moeder wij kennen? Hoe zegt Hij nu: Ik ben uit de hemel nedergedaald?”22 Zij trachtten
vooroordelen op te wekken door spottend de nederige afkomst van Jezus aan te halen. Met verachting
maakten zij toespelingen op Zijn leven als Galilees werkman, en op Zijn familie, die arm en nederig
was. De beweringen van deze onontwikkelde timmerman, zeiden ze, waren hun aandacht niet waard.
En vanwege Zijn geheimnisvolle geboorte maakten zij er toespelingen op, dat Zijn ouders niet met
zekerheid bekend waren, waardoor zij de menselijke omstandigheden van Zijn geboorte voorstelden
als een vlek op Zijn geschiedenis.
Jezus poogde niet het geheim van Zijn geboorte te verklaren. Hij antwoordde niet op de vragen
betreffende Zijn komst uit de hemel, zoals Hij ook niet geantwoord had op de vragen betreffende Zijn
overtocht over het meer. Hij vestigde de aandacht niet op de wonderen die Zijn leven kenmerkten.
Vrijwillig had Hij Zich ontledigd en de gestalte van een dienstknecht aangenomen. Maar Zijn woorden
245