De Wens der Eeuwen door Ellen White

hoe stemmen in alle delen van de wereld uitriepen: “Zie, het Lam Gods, Dat de zonden der wereld
wegneemt”. In deze vreemdelingen zag Hij de belofte van een grote oogst, wanneer de scheidsmuur
tussen Joden en Grieken zou zijn afgebroken en alle natiën, tongen en volken de boodschap des heils
zouden horen. De voorsmaak hiervan, de vervulling van Zijn hoop, kwam tot uitdrukking in Zijn
woorden: “De ure is gekomen, dat de Zoon des mensen moet verheerlijkt worden”. Maar de wijze
waarop de verheerlijking zou plaatsvinden, was nooit uit de gedachten van Christus. Het binnenhalen
van de heidenen zou volgen op Zijn naderende dood. Slechts door Zijn dood zou de wereld behouden
kunnen worden. Evenals een tarwekorrel moest de Zoon’ des mensen in de aarde worden geworpen
en sterven, en worden begraven, zodat Hij niet meer gezien werd; maar Hij zou wederom leven.
Christus schilderde Zijn toekomst en illustreerde deze met dingen uit de natuur, zodat de discipelen
het zouden kunnen begrijpen. Het ware resultaat van Zijn zending zou bereikt moeten worden door
Zijn dood. “Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u”, zei Hij, “indien de graankorrel niet in de aarde valt en
sterft, blijft zij op zichzelf; maar indien zij sterft, brengt zij veel vrucht voort”. Wanneer de tarwekorrel
in de aarde valt en sterft, komt ze op en draagt vrucht. Zo zou de dood van Christus eindigen met
vruchten voor het koninkrijk Gods. Overeenkomstig de wet van het plantenrijk zou leven het gevolg
zijn van Zijn dood.
Zij die de aarde bewerken, hebben dit voorbeeld voortdurend voor zich. Jaar in, jaar uit behoudt de
mens zijn voorraad graan door ogenschijnlijk het beste gedeelte weg te werpen. Een tijd lang moet het
verborgen blijven in de voor, terwijl de Here het gadeslaat. Dan verschijnt de halm, dan de aar, en dan
het koren in de aar. Maar deze ontwikkeling kan niet plaatsvinden indien het graan niet begraven wordt
en zo aan het oog onttrokken en, naar het schijnt, verloren.
Het zaad dat in de grond wordt begraven, brengt vrucht voort, en deze wordt op haar beurt weer gezaaid.
Op deze wijze wordt de oogst verveelvoudigd. Zo zal de dood van Christus aan het kruis van Golgotha
vrucht dragen tot eeuwig leven. Het overdenken van dit offer zal de heerlijkheid zijn van degenen die,
als vruchten daarvan, tot in eeuwigheid zullen leven.
De tarwekorrel die zijn eigen leven spaart, kan geen vrucht voortbrengen. Hij blijft alleen. Christus
kon, indien Hij wilde, Zichzelf van de dood redden. Maar indien Hij dit zou doen, zou Hij alleen
moeten blijven. Hij zou geen zonen en dochters tot God kunnen brengen. Slechts door Zijn leven op
te geven, kon Hij het mensdom leven schenken. Slechts door in de aarde te vallen en te sterven, kon
Hij het zaad worden voor die grote oogst — de menigte die uit iedere natie, geslacht en taal en volk
vrijgekocht is voor God.
Met deze waarheid verbindt Christus de les van zelfopoffering die allen moeten leren: “Wie zijn leven
liefheeft, maakt dat het verloren gaat, maar wie zijn leven haat in deze wereld, zal het bewaren ten
eeuwigen leven”. Allen die als medearbeiders van Christus vrucht willen voortbrengen, moeten eerst
in de aarde vallen en sterven. Het leven moet worden geworpen in de voor van de nood der wereld.
Eigenliefde en eigenbelang moeten te gronde gaan. En de wet van zelfopoffering is de wet van
zelfbehoud. De landman behoudt zijn graan door het weg te werpen. Zo is het ook in het leven van de
mens. Geven is leven. Het leven dat behouden zal worden, is het leven dat vrijelijk gegeven wordt in
403