De Wens der Eeuwen door Ellen White

en ondanks de tegenstand van priesters en volk, zich kunnen verenigen met het getuigenis van Petrus:
“Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God”.32 Nu is de tijd gekomen om de sluier die de
toekomst verbergt, te verwijderen. “Van toen aan begon Jezus Christus Zijn discipelen te tonen, dat
Hij naar Jeruzalem moest gaan en veel lijden van de zijde der oudsten en overpriesters en
schriftgeleerden en gedood worden en ten derden dage opgewekt worden”.
Sprakeloos van smart en verwondering luisterden de discipelen. Christus had Petrus’ belijdenis over
Hem als de Zoon van God aangenomen; en nu schenen Zijn woorden, die wezen op Zijn lijden en
sterven, onbegrijpelijk. Petrus kon niet blijven zwijgen. Hij greep de Meester vast, alsof hij Hem wilde
wegtrekken van het lot dat Hem te wachten stond, en riep uit: “Dat verhoede God, Here, dat zal U
geenszins overkomen!”
Petrus had zijn Here lief; maar Jezus prees hem niet dat hij op deze wijze een verlangen aan de dag
legde om Hem te beschermen tegen lijden. De woorden van Petrus waren niet zodanig, dat ze hulp en
troost zouden zijn voor Jezus in de grote beproeving die vóór Hem lag. Zij waren niet in
overeenstemming met Gods doel van genade voor een verloren wereld, noch met de les van
zelfopoffering die Jezus door Zijn eigen voorbeeld was komen leren. Petrus wilde niet het kruis zien
in het werk van Christus. De indruk die zijn woorden zouden maken, was precies tegengesteld aan de
indruk die Jezus wenste vast te leggen in de gedachten van Zijn volgelingen, en de Heiland werd ertoe
gebracht één van de strengste berispingen te uiten die ooit van Zijn lippen kwamen: “Ga weg, achter
Mij, Satan; gij zijt Mij een aanstoot, want gij zijt niet bedacht op de dingen Gods, maar op die der
mensen”.
Satan trachtte Jezus te ontmoedigen en Hem af te wenden van Zijn zending, en Petrus, in zijn blinde
liefde, bracht de verzoeking onder woorden. De vorst des kwaads was de schepper van die gedachte.
Hij zette aan tot die impulsieve uitroep. In de woestijn had Satan aan Christus de heerschappij van de
wereld aangeboden op voorwaarde dat Hij het pad van vernedering en opoffering verliet. Nu stelde hij
dezelfde verzoeking voor aan de discipel van Christus. Hij trachtte de blik van Petrus te richten op de
aardse heerlijkheid, opdat hij het kruis waarheen Jezus zijn ogen wilde richten, niet zou zien. En door
middel van Petrus drong Satan aan Christus de verzoeking weer op. Maar de Heiland gaf hieraan geen
gehoor; Zijn aandacht gold Zijn discipel. Satan had zich tussen Petrus en zijn Meester gedrongen,
opdat het hart van de discipel misschien niet zou worden aangeraakt bij het vooruitzicht van de
vernedering van Christus voor hem. De woorden van Christus werden niet gesproken tot Petrus, maar
tot degene die Hem van zijn Verlosser trachtte te scheiden. “Ga weg, achter Mij, Satan”.36 Stel u niet
langer tussen Mij en Mijn dwalende dienstknecht. Laat Mij van aangezicht tot aangezicht komen met
Petrus, opdat Ik hem het geheimenis van Mijn liefde kan openbaren.
Het was voor Petrus een bittere les, een die hij slechts moeizaam leerde, dat het pad van Christus op
aarde door moeite en vernedering leidt. De discipel schrok terug voor een gemeenschap met zijn Here
in het lijden. Maar in de hitte van de smeltkroes zou hij leren wat de zegen daarvan was. Lang daarna,
toen zijn werkzame gestalte gebogen was door de last van jaren en van arbeid, schreef hij: “Geliefden,
laat de vuurgloed, die tot beproeving dient, u niet bevreemden, alsof u iets vreemds overkwame.
Integendeel, verblijdt u naarmate gij deel hebt aan het lijden van Christus, opdat gij u ook met vreugde
zult mogen verblijden bij de openbaring Zijner heerlijkheid”.
268