De Wens der Eeuwen door Ellen White

De discipelen waren niet als Judas. Zij hadden de Heiland lief. Maar zij waardeerden Zijn verheven
karakter niet geheel. Indien zij hadden beseft wat Hij voor hen had gedaan, dan zouden zij hebben
gevoeld, dat niets wat aan Hem werd geschonken, verkwist was. De Wijzen uit het Oosten, die zo
weinig van Jezus afwisten, hadden een beter begrip getoond van de eer die Hem toekwam. Zij brachten
kostbare gaven aan de Heiland, en bogen zich in eerbetoon voor Hem toen Hij nog slechts een klein
Kindje was en gelegd werd in een kribbe.
Christus waardeert daden van oprechte wellevendheid. Wanneer iemand Hem een gunst bewees,
zegende Hij die persoon met hemelse hoffelijkheid. Hij weigerde niet de eenvoudigste bloem die was
geplukt door de hand van een kind, en Hem in liefde werd aangeboden. Hij nam de geschenken van
kinderen aan en zegende de gevers en schreef hun namen in het boek des levens. In de Schriften wordt
het zalven van Jezus door Maria genoemd dat haar onderscheidde van de andere Maria’s. Daden uit
liefde en eerbied voor Jezus zijn een blijk van geloof in Hem als de Zoon van God. En de Heilige Geest
noemt als blijk van de trouw van een vrouw aan Christus: “Dat zij... de voeten der heiligen gewassen,
verdrukten ondersteund en alle goed werk behartigd heeft”.
Christus verheugde Zich zeer over het ernstige verlangen van Maria om de wil van haar Here te doen.
Hij aanvaardde de rijkdom van zuivere genegenheid, die Zijn discipelen niet begrepen, niet wilden
begrijpen. Het verlangen dat Maria had om deze dienst aan haar Here te bewijzen, was voor Christus
van meer waarde dan al de kostbare zalf in de wereld, omdat het uitdrukking gaf aan haar waardering
voor de Verlosser der wereld. Het was de liefde van Christus, die haar drong. De onvergelijkelijke
heerlijkheid van het karakter van Christus vervulde haar ziel. Die zalf was een symbool van het hart
van de geefster. Het was een uiterlijke blijk van een liefde die gevoed werd door hemelse stromen, tot
ze overvloeide.
Het werk van Maria was juist’ de les die de discipelen nodig hadden, om hun te laten zien dat het tot
uitdrukking brengen van hun liefde voor Hem, Christus welbehaaglijk zou zijn. Hij was alles voor hen
geweest, en zij beseften niet, dat zij spoedig verstoken zouden zijn van Zijn tegen-woordigheid, dat zij
Hem weldra geen bewijs van hun dankbaarheid voor Zijn grote liefde meer zouden kunnen geven. De
eenzaamheid van Christus, toen Hij, afgesneden van de hemelse hoven, het leven van de mensen leefde,
is door de discipelen nooit zo begrepen of op de juiste waarde geschat als dit had moeten zijn. Dikwijls
had Hij smart, omdat Zijn dis-cipelen Hem niet datgene gaven wat Hij van hen had moeten ontvangen.
Hij wist, dat, indien zij onder de invloed stonden van hemelse engelen die Hem begeleidden, ook zij
van mening zouden zijn, dat geen offerande voldoende waarde had om de geestelijke genegenheid van
het hart tot uitdrukking te brengen.
Datgene wat zij later wisten, gaf hun een waar inzicht in de vele dingen die zij voor Jezus hadden
kunnen doen om hun liefde en dankbaarheid van hun hart tot uitdrukking te brengen terwijl zij bij Hem
waren. Toen Jezus niet langer bij hen was, en zij zich inderdaad voelden als schapen zonder herder,
begonnen ze in te zien hoe zij Hem attenties hadden kunnen bewijzen die blijdschap in Zijn hart zouden
hebben gebracht. Zij beschuldigden niet langer Maria, maar zichzelf. O, indien zij slechts hun
veroordelende houding hadden kunnen terugnemen, het feit dat zij de armen een geschenk meer
363