De Wens der Eeuwen door Ellen White

De vrouw had de woorden van Christus niet begrepen, maar ze had de plechtige betekenis daarvan
gevoeld. Haar luchtige, uitdagende houding begon te veranderen. Ze nam aan, dat Jezus sprak over de
bron die voor hen lag, en zei: “Here, Gij hebt geen emmer en de put is diep; hoe komt Gij dan aan het
levende water? Zijt Gij soms meer dan onze vader Jakob, die ons de put gegeven en zelf eruit
gedronken heeft?” Ze zag alleen een dorstige reiziger voor zich, verreisd en bestoven. In gedachten
vergeleek ze Hem met de geëerde aartsvader Jakob. Ze koesterde de gedachte, die zo natuurlijk is, dat
geen bron die bron kon evenaren die door de vaderen geschonken was. Ze dacht terug aan de vaderen,
zag uit naar de komst van Messias, terwijl de hoop der vaderen, de Messias, Zelf, naast haar stond, en
ze kende Hem niet. Hoevele dorstige zielen bevinden zich op het ogenblik vlak bij de levende bron,
maar kijken in de verte of ze de bronnen des levens mochten vinden! “Zeg niet in uw hart: Wie zal ten
hemel opklimmen? namelijk om Christus te doen afdalen; of: Wie zal in de afgrond nederdalen?
namelijk om Christus uit de doden te doen opkomen... Nabij u is het woord, in uw mond en in uw
hart... indien gij met uw mond belijdt dat Jezus Heer is, en met uw hart gelooft dat God Hem uit de
doden heeft opgewekt, zult gij behouden worden.”
Jezus beantwoordde niet onmiddellijk de vraag betreffende Hemzelf, maar met grote ernst zei Hij:
“Een ieder die van dit water drinkt, zal weder dorst krijgen; maar wie gedronken heeft van het water
dat Ik hem zal geven, zal geen dorst krijgen in eeuwigheid, maar het water dat Ik hem zal geven, zal
in hem worden tot een fontein van water dat springt ten eeuwigen leven”.
Hij die zijn dorst tracht te lessen aan de bronnen van deze wereld, zal slechts drinken om opnieuw
dorst te krijgen. Overal zijn de mensen ontevreden. Zij verlangen naar iets dat zal voorzien in de
behoefte van de ziel. Slechts Eén kan in die nood voorzien. De behoefte van de wereld, “De Wens aller
volken”, is Christus. De goddelijke genade, die Hij alleen kan schenken, is als levend water, dat de
ziel reinigt, verfrist en versterkt.
Jezus bedoelde niet, dat één enkele teug van het water des levens voldoende zou zijn voor degene die
het ontving. Hij die de liefde van Christus gesmaakt heeft, zal voortdurend meer verlangen; maar hij
zoekt niets anders. De rijkdommen, eerbewijzen en genoegens van de wereld hebben geen
aantrekkingskracht voor hem. De voortdurende kreet van zijn hart luidt: Meer van U. En Hij Die de
ziel haar nood openbaart, staat gereed de honger te stillen en dorst te lessen. Alle menselijke
hulpmiddelen en steun zullen falen. De bakken zullen leeg worden, poelen zullen opdrogen; maar onze
Verlosser is een onuitputtelijke fontein. Wij mogen steeds weer drinken en steeds weer nieuwe
voorraad vinden. Hij, in wie Christus woont, heeft een bron van zegen binnen in zich -”een fontein
van water, dat springt ten eeuwigen leven”. Uit deze bron kan hij kracht en genade putten, voldoende
voor al zijn noden.
Terwijl Jezus sprak over het levende water, keek de vrouw Hem met verbaasde aandacht aan. Hij had
haar belangstelling opgewekt en in haar een verlangen wakker gemaakt naar de gave waarvan Hij
sprak. Ze begreep, dat Hij niet sprak over het water in de Jakobsbron; daarvan immers gebruikte zij
voortdurend, ze dronk ervan en kreeg weer opnieuw dorst. “Here”, zei ze, “geef mij dit water, opdat
ik geen dorst heb en niet hierheen behoef te gaan om te putten”.
107