De Wens der Eeuwen door Ellen White

de zegeningen van dit leven aan de aanwezigheid op deze wereld van Gods volk, dat zij verachten en
verdrukken. Maar indien de christenen alleen in naam christenen zijn, zijn ze als zout dat zijn smaak
heeft verloren. Ze hebben geen invloed ten goede meer voor de we-reld. Doordat zij God verkeerd
voorstellen, zijn ze erger dan ongelovigen.
“Gij zijt het licht der wereld.” De Joden meenden, dat ze de weldaden van de verlossing konden
beperken tot hun eigen volk; maar Christus liet hun zien, dat verlossing is als de zonneschijn. Ze
behoort aan de gehele wereld. De godsdienst van de Bijbel mag niet worden opgesloten in de omslag
van een boek of tussen de muren van een kerk. We moeten de godsdienst niet zo nu en dan te voorschijn
halen voor ons eigen welzijn, en daarna weer zorgvuldig terzijde leggen. Die moet het dagelijks leven
hei-ligen, en moet blijken in iedere zakelijke overeenkomst en in al onze maatschappelijke relaties.
Ware karaktervorming vindt niet plaats van buitenaf en wordt niet omgedaan; het straalt van binnenuit.
Indien we anderen op het pad der gerechtigheid willen brengen, moeten de beginselen van de
gerechtigheid in ons eigen hart verankerd liggen. Onze geloofsbelijdenis verkondigt misschien de
theorie van godsdienst, maar het is onze daadwerkelijke vroomheid die het woord der waarheid
verkondigt. Een beginselvast leven, een heilige levenswandel, onwankelbare onkreukbaarheid, een
werkzame, welwillende geest, het goddelijk voorbeeld dit zijn de middelen waardoor het licht aan de
wereld gebracht wordt.
Jezus had niet stilgestaan bij de nadere omschrijvingen van de wet, maar Hij liet Zijn toehoorders niet
de gevolgtrekking maken, dat Hij gekomen was om de eisen van de wet opzij te schuiven. Hij wist,
dat er spionnen gereedstonden om ieder woord aan te grijpen dat zo verdraaid zou kunnen worden, dat
het aan hun doel zou beantwoorden. Hij kende het vooroordeel dat bestond in de harten van velen van
Zijn toehoorders, en Hij zei niets om hun geloof in de godsdienst en de instellingen die hun door middel
van Mozes gegeven waren, te doen wankelen. Christus Zelf had zowel de zedenwet als de ceremoniële
wet gegeven. Hij was niet gekomen om het vertrouwen in dat wat Hijzelf geleerd had, af te breken.
Juist om Zijn grote eerbied voor de wet en de profeten trachtte Hij de muur van overgeleverde
inzettingen die de Joden omgaf, te doorbreken. Terwijl Hij hun verkeerde uitleg van de wet verwierp,
behoedde Hij Zijn discipelen zorgvuldig ervoor, de levensbelangrijke waarheden die aan de Joden
waren toevertrouwd, op te geven.
De Farizeeën waren trots op hun gehoorzaamheid aan de wet; toch wisten ze zó weinig de beginselen
van deze wet dagelijks in praktijk te brengen, dat de woorden van de Heiland hun als ketterij in de
oren klonken. Terwijl Hij de onzin waaronder de wet begraven was, wegvaagde, meenden zij, dat Hij
de waarheid zelf wegvaagde. Zij fluisterden tot elkander, dat Hij de wet te licht opvatte. Hij las hun
gedachten en antwoordde hun met de woorden: “Meent niet, dat Ik gekomen ben om de wet of de
profeten te ontbinden; Ik ben niet gekomen om te ontbinden, maar om te vervullen”.23 Hier weerlegt
Jezus de aanklacht van de Farizeeën. Zijn werk in de wereld is, de heilige aanspraken van die wet
waarvan zij Hem beschuldigen dat Hij ze verbreekt, te verdedigen. Indien de wet van God veranderd
of opgeheven zou kunnen worden, dan had Christus om de gevolgen van onze overtredingen niet
behoeven te lijden. Hij kwam om de verhouding van de wet tot de mens te verklaren en om de
voorschriften daarvan te illustreren met Zijn eigen leven van gehoorzaamheid.
191