De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 51—Het licht des levens
“Wederom dan sprak Jezus tot hen en zeide: Ik ben het Licht der wereld; wie Mij volgt, zal nimmer in
de duisternis wandelen, maar hij zal het licht des levens hebben”.
Toen Jezus deze woorden uitsprak, was Hij in de voorhof van de tempel, die bijzonder in verband
stond met de diensten tijdens het Loofhuttenfeest. In het midden van deze voorhof stonden twee hoge
voetstukken, waarop grote lampen stonden. Na het avondoffer werden alle lampen ontstoken, die hun
licht verspreidden over Jeruzalem. Deze plechtigheid was ter gedachtenis aan de vuurkolom die Israël
in de woestijn leidde, en werd ook beschouwd als een heenwijzing op de komst van de Messias, ‘s
Avonds, wanneer de lampen ontstoken waren, was de voorhof een schouwspel van grote vreugde.
Grijsaards, de priesters van de tempel, en de oversten van het volk, verenigden zich in de feestelijke
dansen op het geluid van de instrumentale muziek en het gezang van de Levieten.
Door het verlichten van Jeruzalem brachten de mensen hun hoop tot uitdrukking op de komst van de
Messias, Die Zijn Licht over Israël zou doen schijnen. Maar voor Jezus had dit schouwspel een diepere
betekenis. Zoals de heldere lampen van de tempel alles rondom verlichtten, zo verlicht Christus, de
bron van geestelijk licht, de duisternis van de wereld. Toch was het zinnebeeld onvolkomen. Het grote
licht, dat Zijn eigen hand aan de hemel had gesteld, was een meer wezenlijke voorstelling van de
heerlijkheid van Zijn zending.
Het was morgen; de zon was juist opgekomen boven de Olijfberg, en haar stralen vielen met
verblindende schittering op de marmeren paleizen, en deed het goud van de muren van de tempel
oplichten, toen Jezus daarop wees en zei: “Ik ben het Licht der wereld”.
Door iemand die naar deze woorden luisterde, werden ze lange tijd daarna geciteerd in die prachtige
verzen: “In het Woord was leven, en het leven was het licht der mensen; en het licht schijnt in de
duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen”. “Het waarachtige licht, dat iedere mens verlicht,
was komende in de wereld”. En lang nadat Jezus naar de hemel was opgevaren, dacht ook Petrus terug
aan het beeld dat Christus gebruikt had, toen hij, geïnspireerd door de Heilige Geest, schreef: “En wij
achten het profetische woord daarom des te vaster, en gij doet wèl, er acht op te geven als op een lamp
die schijnt in een duistere plaats, totdat de dag aanbreekt en de morgenster opgaat in uw harten”.
In de openbaring van God aan Zijn volk was licht altijd een symbool van Zijn tegenwoordigheid
geweest. Op het scheppende woord was in den beginne licht verschenen in de duisternis. Licht was
omhuld geweest in de wolkkolom bij dag en de vuurkolom bij nacht, waardoor het grote leger van
Israël werd geleid. Licht straalde met ontzagwekkende majesteit rondom de Here op Sinaï. Licht rustte
op het verzoendeksel in de tabernakel. Licht vulde de tempel van Salomo bij de inwijding ervan. Licht
scheen op de heuvels van Bethlehem, toen de engelen de boodschap van verlossing brachten aan de
herders die daar de wacht hielden.
God is licht, en in de woorden: “Ik ben het Licht der wereld”, verklaarde Jezus, dat Hij één was met
God, en dat Hij verbonden was met het gehele menselijke gezin. Hij was Degene Die in den beginne
het licht had doen schijnen “uit het duister”. Hij is het licht van zon, maan en sterren. Hij was het
298