De Wens der Eeuwen door Ellen White

waardig achtten dan Christus! Zij voelden het verwijt scherp, toen zij Zijn gewonde lichaam van het
kruis afnamen.
Hetzelfde gebrek blijkt in onze wereld vandaag. Slechts weinigen waarderen alles wat Christus voor
hen is. Indien zij dit deden, zou de grote liefde van Maria tot uitdrukking worden gebracht, de mirre
zou vrijuit worden weggegeven. De kostbare zalfolie zou geen verkwisting worden genoemd. Niets
zou te kostbaar worden geacht om aan Christus te geven, geen zelfverloochening of zelfopoffering zou
te groot zijn om te worden verdragen om Zijnentwille.
De woorden die zij in hun verontwaardiging spraken: “Waartoe die verkwisting?” stelde Christus
duidelijk het grootste offer dat ooit gebracht werd, voor ogen, — de gave van Hemzelf als een
verzoening voor een verloren wereld. De Here zou voor Zijn menselijk gezin zó mild zijn, dat er van
Hem niet gezegd zou kunnen worden, dat Hij meer had kunnen doen. In de gave van Jezus gaf God de
gehele hemel. Vanuit menselijk oogpunt bezien was een dergelijk offer een dwaze verkwisting.
Volgens het menselijk verstand was het gehele verlossingsplan een verkwisting van genadegaven en
redmiddelen. Zelfverloochening en een algehele opoffering komen ons overal tegemoet. Terecht
kunnen de legerscharen des hemels met verbazing neerzien op het mensdom, dat weigert opgeheven
en verrijkt te worden door de grenzeloze liefde die in Christus tot uitdrukking werd gebracht. Terecht
kunnen zij uitroepen: Waarom deze grote verkwisting?
Maar de verzoening voor een wereld zou volkomen, overvloedig en volledig zijn. Het offer van
Christus was uitermate overvloedig om iedere ziel, die door God geschapen is, te bereiken. Het kon
niet zodanig worden beperkt, dat het niet het aantal overschreed die de grote Gave wilden aanvaarden.
Niet alle mensen worden gered; nochtans is het verlossingsplan geen verkwisting dat het niet alles tot
stand brengt waarin zijn overvloedigheid zou kunnen voorzien. Er moet meer dan genoeg zijn.
Simon, de gastheer, was onder de invloed geraakt van de kritiek van Judas op het geschenk van Maria,
en hij was verwonderd over het optreden van Jezus. Zijn farizeïsche trots was gewond. Hij wist dat
velen van zijn gasten Christus met wantrouwen en misnoegen beschouwden. Simon zei bij zichzelf:
“Indien deze de profeet was, zou Hij wel weten, wie en wat deze vrouw is die Hem aanraakt: dat zij
een zondares is”.
Door Simon te genezen van zijn melaatsheid, had Christus hem van een zekere dood gered. Maar nu
vroeg Simon of de Heiland wel een profeet was. Omdat Christus deze vrouw toestond tot Hem te
naderen, omdat Hij haar niet vol verontwaardiging afwees als iemand wier zonden te groot waren om
vergeven te worden, omdat Hij niet toonde, dat Hij besefte dat zij een gevallen vrouw was, kwam
Simon in de verleiding om te denken dat Hij geen profeet was. Jezus weet niets van deze vrouw die zo
openlijk haar gevoelens toont, meende hij, anders zou Hij haar niet toestaan Hem aan te raken.
Maar het was Simons onwetendheid betreffende God en Christus, die hem deed denken zoals hij dacht.
Hij besefte niet, dat Gods Zoon moest handelen op Gods manier, met ontferming, tederheid en genade.
Het was Simons manier om geen aandacht te schenken aan de boetvaardigheid van Maria. Haar dood,
het kussen van de voeten van Christus en het zalven daarvan met mirre, verergerden zijn
364