De Wens der Eeuwen door Ellen White

De verlamde vond in Christus genezende kracht, zowel voor ziel als voor lichaam. De geestelijke
genezing werd gevolgd door een lichamelijk herstel. Deze les mag niet over het hoofd gezien worden.
Heden lijden duizenden mensen aan lichamelijke ziekten, die, evenals de verlamde, ernaar verlangen
de boodschap: “Uw zonden zijn u vergeven”,24 te horen. De last der zonde, met zijn onrust en
onbevredigde verlangens, is de grond voor hun ziekten. Zij kunnen geen verlichting vinden vooraleer
ze komen tot Hem Die de ziel geneest. De vrede, die Hij alleen kan geven, zou kracht geven aan hun
geest en gezondheid aan hun lichaam.
Jezus kwam opdat Hij “de werken des duivels verbreken zou”. “In het Woord was leven”, en Hij zegt:
“Ik ben gekomen, opdat zij leven hebben en overvloed”. Hij is “een levendmakende Geest”. En Hij
bezit nog steeds dezelfde levengevende kracht als toen Hij op aarde de zieken genas en vergeving
schonk aan de zondaar. “Die al uw ongerechtigheid vergeeft, Die al uw krankheden geneest”.
De uitwerking die de genezing van de verlamde op de mensen had, was alsof de hemel was geopend
en de heerlijkheid van een betere wereld werd geopenbaard. Terwijl de man die genezen was, tussen
de menigte doorging, bij iedere stap God lovende en zijn last dragende alsof deze zo licht als een veer
was, weken de mensen terug om hem ruimte te geven en staarden hem aan met gezichten, verbijsterd
van ontzag, terwijl ze elkaar zachtjes toefluisterden: “Wij hebben heden ongelooflijke dingen gezien”.
De Farizeeën stonden sprakeloos van verbazing en waren verpletterd door hun nederlaag. Ze zagen dat
hier geen gelegenheid was om de menigte met hun naijver aan te steken. Het heerlijke werk dat verricht
was aan de man die zij overgegeven hadden aan de toorn Gods, had zulk een indruk op de mensen
gemaakt, dat de rabbi’s voorlopig vergeten waren. Zij zagen dat Christus een macht bezat die zij alleen
aan God hadden toegekend; toch was de zachtmoedige waardigheid in Zijn optreden een opvallende
tegenstelling met hun eigen hoogmoedige houding. Ze waren ontsteld en beschaamd, ze herkenden de
aanwezigheid van een hoger wezen, maar beleden die niet. Hoe sterker het bewijs was, dat Jezus op
aarde macht had zonden te vergeven, des te vaster verschansten ze zich achter hun ongeloof. Ze
verlieten het huis van Petrus, waar ze gezien hadden hoe de verlamde door Zijn woord genezen werd,
met het doel nieuwe plannen te bedenken om de Zoon van God tot zwijgen te brengen.
Lichamelijke krankheid, hoe kwaadaardig en ernstig die ook was, werd genezen door de kracht van
Christus; maar de krankheid der ziel had hen die hun ogen sloten voor het licht, vaster in zijn greep.
Melaatsheid en verlamming waren niet zo verschrikkelijk als dweepzucht en ongeloof.
In het huis van de verlamde die genezen was, heerste grote vreugde toen hij, met gemak het rustbed
dragende waarop hij korte tijd tevoren langzaam bij hem weggedragen was, terugkeerde in zijn gezin.
Ze stonden bijeen met tranen van vreugde, terwijl zij nauwelijks hun ogen durfden geloven. Hij stond
voor hen als een sterke man. De armen, die ze zo levenloos gezien hadden, gehoorzaamden nu snel
aan zijn wil. Het vlees dat verschrompeld en loodkleurig was geweest, was nu fris en rozig. Hij liep
met een stevige, vrije tred. Vreugde en hoop stonden geschreven in iedere trek van zijn gelaat, en een
uitdrukking van reinheid en vrede had de plaats ingenomen van de sporen van zonde en lijden.
Vreugdevolle dankbaarheid steeg omhoog vanuit dat huis, en God werd verheerlijkt door Zijn Zoon,
Die hoop gegeven had aan de hopeloze, en kracht aan de zwaarbeproefde. Deze man en zijn gezin
165