De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 37—De eerste evangelisten
De apostelen waren leden van de familie van Jezus, en ze hadden Hem vergezeld tijdens Zijn reis te
voet door Galilea. Ze hadden met Hem gedeeld in de moeite en de ontberingen die hun overkwamen.
Ze hadden geluisterd naar Zijn redevoeringen, ze hadden met de Zoon van God gewandeld en
gesproken, en uit Zijn dagelijks onderwijs hadden ze geleerd hoe ze moesten werken om de mensheid
op te heffen. In de tijd dat Jezus de grote scharen die zich om Hem verzamelden, diende, sloegen Zijn
discipelen Hem gade, en verlangden te doen wat Hij vroeg en Zijn werk te verlichten. Ze hielpen door
de mensen op te stellen, door de zieken tot de Heiland te brengen en het allen zo gemakkelijk mogelijk
te maken. Ze zagen uit naar belangstellende toehoorders, verklaarden hun de Schriften en werkten op
verschillende wijzen voor hun geestelijk welzijn. Zij leerden dat wat zij van Jezus geleerd hadden, en
verkregen dagelijks een rijke ervaring. Maar ze behoefden ook ervaring in het alleen arbeiden. Ze
hadden nog steeds veel onderricht nodig, en een groot geduld en veel liefde. Omdat Hij nu nog
persoonlijk bij hen was om op hun fouten te wijzen en hun raad te geven en te verbeteren, zond de
Heiland hun uit als Zijn vertegenwoordigers.
In de tijd dat ze met Hem waren geweest, waren de discipelen dikwijls in de war gebracht door de leer
van de priesters en de Farizeeën, maar ze hadden hun moeilijkheden Jezus voorgelegd. Hij had hun de
waarheden uit de Schrift voor ogen gesteld in tegenstelling met de overlevering. Op deze wijze had
Hij hun vertrouwen in Gods Woord versterkt en hen in hoge mate bevrijd van hun vrees voor de rabbi’s
en hun dienstbaarheid aan de overleveringen. Bij de opleiding van de discipelen was het voorbeeld
van het leven van de Heiland van veel meer betekenis dan een zuiver leerstellig onderwijs. Toen ze
van Hem gescheiden werden, herinnerden ze zich weer iedere blik en stembuiging, ieder woord. Vaak,
wanneer ze in conflict waren met de vijanden van het evangelie, herhaalden ze Zijn woorden, en
wanneer ze de uitwerking daarvan op de mensen zagen, verheugden ze zich zeer.
Nadat Hij de twaalf tot Zich geroepen had, beval Jezus hun twee aan twee uit te gaan door de steden
en dorpen. Niemand werd alleen uitgezonden, maar broeder ging samen met broeder, vriend met vriend.
Op deze wijze konden ze elkander helpen en bemoedigen, elkander raad geven en samen bidden, zodat
de kracht van de een de zwakheid van de ander aanvulde. Op dezelfde wijze zond Hij later de zeventig
uit. Het was de bedoeling van de Heiland, dat de evangelieboodschappers op deze wijze met elkander
verbonden zouden zijn. In onze tijd zou de evangelisatie veel meer succes hebben als men zich meer
aan dit voorbeeld hield.
De boodschap van de discipelen was dezelfde als die van Johannes de Doper en van Christus Zelf:
“Het koninkrijk der hemelen is nabij gekomen”. Zij mochten niet met de mensen gaan redetwisten
over de vraag, of Jezus van Nazareth de Messias was; maar in Zijn naam moesten ze dezelfde
genadewerken doen die Hij verricht had. Hij gebood hun: “Geneest zieken, wekt doden op, reinigt
melaatsen, drijft boze geesten uit. Om niet hebt gij het ontvangen, geeft het om niet”.
Gedurende Zijn dienstwerk wijdde Jezus meer tijd aan het genezen van zieken dan aan het prediken.
Zijn wonderen getuigden van de waarheid van Zijn woorden, dat Hij niet gekomen was om te
verderven, maar om te redden. Zijn heil ging voor Hem uit, en de heerlijkheid des Heren was Zijn
achterhoede. Overal waar Hij kwam, waren de geruchten van Zijn genade Hem voorgegaan. Waar Hij
221