De Wens der Eeuwen door Ellen White

De engelen des hemels aanschouwen de ellende van Gods gezin op aarde, en in het verlichten van druk
en lijden zijn zij bereid, met de mensen samen te werken. God had in Zijn voorzienigheid de priester
en de Leviet langs de weg geleid waar de gewonde man in pijn lag, opdat ze zijn behoefte aan
barmhartigheid en hulp zouden zien. De gehele hemel was in afwachting om te zien of de harten van
deze mensen door medelijden zouden worden bewogen voor menselijke smart. De Heiland was
Degene Die de Hebreeërs in de woestijn onderricht had gegeven; vanuit de wolkkolom en de
vuurkolom had Hij een les gegeven die zich geheel onderscheidde van de les die het volk nu van hun
priesters en leraars ontving.
De voorzieningen van de wet ten opzichte van de barmhartigheid hadden zelfs betrekking op de lagere
dieren, die hun nood en lijden niet in woorden kunnen uitdrukken. Aan Mozes waren voor de kinderen
Israels aanwijzingen gegeven, die het volgende inhielden: “Wanneer gij een verdwaald rund of ezel
van uw vijand aantreft, zult gij hem zeker terugbrengen. Wanneer gij de ezel van uw vijand onder zijn
last ziet bezwijken, zult gij dit niet onverschillig aan hem overlaten, gij zult hem zeker helpen met
afladen”. Maar met de man die door rovers was gewond, gaf Jezus een beeld van een broeder die in
lijden was. Hoeveel te meer zouden hun harten vervuld moeten zijn van medelijden voor hem dan voor
een lastdier! Door Mozes was hun de boodschap gegeven, dat de Here hun God, “de grote, sterke en
vreselijke God”, “wees en weduwe recht doet en de vreemdeling liefde bewijst”. Om die reden gaf Hij
het bevel: “Daarom zult gij de vreemdeling liefde bewijzen”. “Gij zult hem liefhebben als uzelf”.
Job had gezegd: “Geen vreemdeling overnachtte buiten, mijn deuren deed ik open voor de reiziger”.
En toen twee engelen in mensengedaante naar Sodom kwamen, boog Lot zich met zijn aangezicht ter
aarde en zei: “Zie toch, mijne heren, neemt toch uw intrek in het huis van uw knecht, overnacht”. De
priester en de Leviet waren met al deze lessen vertrouwd, maar zij hadden ze in hun leven niet in
praktijk gebracht. Opgeleid in de school van nationaal fanatisme, waren zij zelfzuchtig, bekrompen
geworden en geneigd tot het uitsluiten van anderen. Toen zij op de gewonde man neerkeken, konden
ze niet zeggen, of hij tot hun volk behoorde of niet. Zij dachten, dat hij misschien tot de Samaritanen
zou kunnen behoren, en wendden zich af.
De wetgeleerde zag in hun handelwijze zoals Christus die beschreef, niets dat tegenstrijdig was met
datgene wat hem, met betrekking tot de voorschriften van de wet, was geleerd. Maar nu werd een ander
toneel naar voren gebracht:
Een zeker Samaritaan, die op reis was, kwam op de plaats waar de gewonde lag, en toen hij hem zag,
had hij medelijden met hem. Hij vroeg zich niet af, of de vreemdeling een Jood of een Heiden was.
Indien het een Jood was, dan wist de Samaritaan heel goed, dat deze, in het tegenovergestelde geval,
de man in het gezicht zou spuwen, en hem met verachting zou voorbijgaan. Maar hij aarzelde daarom
niet. Hij dacht er niet over na, dat hij zelf gevaar liep geweld aangedaan te worden als hij op die plaats
langer toefde. Het was voldoende, dat daar een mens in nood en lijden voor hem lag. Hij deed zijn
eigen mantel uit om hem daarmee te bedekken. De olie en wijn die hij nodig had voor zijn eigen reis,
gebruikte hij om de gewonde man te verbinden en te verkwikken. Hij tilde hem op zijn eigen rijdier
en bewoog zich langzaam voort, met gelijke tred, zodat de vreemdeling niet zou schokken en nog meer
pijn zou moeten lijden. Hij bracht hem naar een herberg en zorgde voor hem gedurende de nacht,
323