De Wens der Eeuwen door Ellen White

te verwerpen, hadden deze priesters en oversten zichzelf opgesloten in een ondoordringbare duisternis.
Zij waren volledig onder de macht van Satan gekomen, om door hem over de rand van de eeuwige
ondergang gejaagd te worden. Nochtans was hun misleiding zo groot, dat zij bijzonder met zichzelf
ingenomen waren. Zij beschouwden zichzelf als vaderlandslievenden, die het behoud van de natie
nastreefden.
Het Sanhedrin was evenwel bevreesd overhaaste maatregelen tegen Jezus te nemen, opdat de mensen
niet vertoornd zouden worden, en het geweld dat tegen Hem beraamd was, op hun eigen hoofden zou
neerkomen. Hierom stelde de raad de uitvoering van het vonnis dat zij hadden uitgesproken, uit. De
Heiland begreep het samenzweren van de priesters. Hij wist dat zij verlangden Hem uit de weg te
ruimen en dat hun doel weldra bereikt zou zijn. Maar het lag niet op Zijn weg de crisis te verhaasten,
en Hij trok zich terug uit dat gebied en nam Zijn discipelen met Zich mee. Zo handhaafde Jezus door
Zijn eigen voorbeeld opnieuw het onderricht dat Hij aan Zijn discipelen had gegeven: “Wanneer men
u vervolgt in deze stad, vlucht naar een andere”. Er was een uitgestrekt terrein waarin gewerkt moest
worden voor de redding van zielen, en tenzij trouw aan Hem dit vereiste, mochten de dienstknechten
des Heren hun leven niet in gevaar brengen.
Jezus had nu drie jaren in het openbaar voor de mensen gearbeid. Zijn voorbeeld van zelfverloochening
en belangeloze welwillendheid hadden zij voor ogen. Zijn leven van reinheid, van lijden en toewijding
was aan allen bekend. Toch was het slechts deze korte periode van drie jaar, dat de wereld de
tegenwoordigheid van haar Verlosser verdragen kon.
Zijn leven was vol van vervolging en beledigingen geweest. Verdreven uit Bethlehem door een
afgunstige koning, verworpen door Zijn eigen volk in Nazareth, zonder reden ter dood veroordeeld te
Jeruzalem, vond Jezus, met Zijn weinige getrouwe navolgers, een tijdelijk onderdak in een vreemde
stad. Hij Die altijd werd ontroerd door menselijke smart, Die de zieken genas, blinden het gezicht
hergaf, doven het gehoor en stommen de spraak, Die de hongerigen te eten gaf en de treurenden troostte,
werd verdreven uit het midden van het volk voor welks redding Hij had gearbeid. Hij Die wandelde
op de woelige golven en door een woord hun woeste razen tot zwijgen gebracht, Die duivelen had
uitgeworpen die bij het uitwerpen Hem hadden erkend als de Zoon van God, Die de slaap der doden
had onderbroken, Die duizenden had geboeid door Zijn wijze woorden, was niet in staat de harten te
bereiken van hen die verblind waren door vooroordeel en haat, en die hardnekkig het licht afwezen.
350