De Wens der Eeuwen door Ellen White

godloochenaar. Hij verricht Zijn wonderen door de kracht die Hem is gegeven door Beëlzebul, de
overste der duivelen. De rechtszaal werd een toneel van verwarring, de een riep dit, de ander dat.
Het geweten van Herodes was nu heel wat minder gevoelig dan toen hij op het verzoek van Herodias
om het hoofd van Johannes de Doper, van afschuw had gebeefd. Een tijdlang was hij door wroeging
gekweld over zijn verschrikkelijke daad; maar door zijn losbandig leven waren zijn zedelijke
opvattingen steeds lager geworden. Nu was zijn hart zó verhard, dat hij zelfs kon pochen op de straf
die hij Johannes had opgelegd, omdat deze had gewaagd, hem te berispen. En nu bedreigde hij Jezus,
door steeds weer te herhalen, dat hij de macht bezat om Hem vrij te laten of te veroordelen. Maar Jezus
liet door geen enkel teken blijken, dat Hij het had gehoord.
Herodus ergerde zich aan dit zwijgen. Het scheen te wijzen op een volkomen onverschilligheid voor
zijn gezag. Voor de ijdele, praalzieke koning zou een openlijke berisping minder aanstoot hebben
gegeven dan op deze wijze te worden genegeerd. Toornig bedreigde hij Jezus opnieuw, Die nog steeds
onbewogen en stilzwijgend daar stond.
De zending van Christus in deze wereld was niet om voldoening te schenken aan doelloze
nieuwsgierigheid. Hij kwam om te genezen de gebrokenen van hart. Indien Hij een enkel woord had
kunnen spreken om de wonden van de door zonden zieke zielen te genezen, dan zou Hij niet hebben
gezwegen. Maar Hij had geen woorden voor dezulken die de waarheid onder hun onheilige voeten
slechts zouden vertrappen.
Christus had tot Herodes woorden kunnen spreken die tot de oren van de verharde koning zouden zijn
doorgedrongen. Hij had hem met vrees en beven kunnen treffen door de volkomen zondigheid van zijn
leven voor hem open te leggen en de verschrikking van zijn naderende ondergang. Maar het zwijgen
van Christus was de strengste berisping die Hij kon geven. Herodes had de waarheid die door de
grootste der profeten tot hem was gesproken, verworpen, en hij zou geen andere boodschap meer
ontvangen. De Majesteit des hemels had geen woord voor hem. Het oor dat altijd voor menselijke
smart had opengestaan, luisterde niet naar de bevelen van Herodes. De ogen die steeds waren blijven
rusten op de berouwvolle zondaar in ontfermende, vergevende liefde, keurden Herodes geen blik
waardig. De lippen die de meest indrukwekkende waarheid hadden gesproken, die op de meest tedere
wijze met de zondigste en verdorvenste mensen hadden gepleit, waren gesloten voor de hoogmoedige
koning, die geen behoefte gevoelde aan een Heiland.
Herodes’ gelaat werd donker van woede. Hij wendde zich tot de menigte, en toornig beschuldigde hij
Jezus een bedrieger te zijn. Toen zei hij tot Christus: Indien Ge geen bewijs wilt geven voor Uw
aanspraak, zal ik U overleveren aan de soldaten en het volk. Misschien slagen zij erin U te doen spreken.
Indien Ge een bedrieger zijt, is de dood door hun handen het enige wat Ge verdient; indien Gij de Zoon
van God zijt, redt dan Uzelf door een wonder te verrichten.
Zodra deze woorden waren uitgesproken, stormde men op Christus aan. Als wilde beesten stortte de
menigte zich op haar prooi. Jezus werd heen en weer gesleurd, terwijl Herodes zich aansloot bij de
menigte om te trachten de Zoon van God te vernederen. Indien de Romeinse soldaten niet tussenbeide
waren gekomen en de menigte hadden teruggedrongen, zou de Heiland in stukken zijn gereten.
475