De Wens der Eeuwen door Ellen White

verwanten, was niet in harmonie met de geest van Christus. Hij hoorde het geluid van de klaagzangen
van de gehuurde rouwklagers, en Hij wenste de zusters niet te ontmoeten in dit verwarde toneel. Onder
de rouwklagende vrienden waren verwanten van de familie, van wie sommigen hoge,
verantwoordelijke posities bekleedden in Jeruzalem. Onder hen bevonden zich enkelen van de bitterste
vijanden van Christus. Christus kende hun bedoelingen, en daarom maakte Hij Zich niet terstond
bekend.
De boodschap werd zó stil aan Martha gegeven, dat de anderen in het vertrek het niet hoorden.
Volkomen in beslag genomen door haar smart, hoorde Maria de woorden niet. Martha stond meteen
op en ging naar buiten, haar Here tegemoet, maar Maria meende, dat zij naar de plaats ging waar
Lazarus begraven lag, en zij bleef stil zitten met haar smart, zonder een kreet te uiten.
Martha haastte zich Jezus tegemoet, haar hart gejaagd door tegenstrijdige gevoelens. Op Zijn gelaat,
dat veel te kennen gaf, las zij dezelfde tederheid en liefde, die daar altijd waren geweest. Haar
vertrouwen in Hem was niet gebroken, maar zij dacht aan haar zeer geliefde broer, die bij Jezus ook
was bemind geweest. Terwijl de smart opwelde in haar hart, omdat Christus niet eerder was gekomen,
maar terwijl er toch hoop in haar was, dat Hij zelf nu iets zou kunnen doen om hen te vertroosten, zei
ze: “Here, indien Gij hier geweest waart, zou mijn broer niet gestorven zijn”. Steeds weer, te midden
van het rumoer dat gemaakt werd door de rouwklagers, hadden de zusters deze woorden herhaald.
Met menselijk en goddelijk medelijden keek Jezus in haar bedroefd, door zorgen gekwelde gelaat.
Martha had niet de bedoeling, het verleden op te halen; alles werd uitgedrukt door die aandoenlijke
woorden: “Here, indien Gij hier geweest waart, zou mijn broeder niet gestorven zijn”. Maar terwijl ze
keek in dat liefdevolle gelaat, voegde ze eraan toe: “Ook nu weet ik, dat God U geven zal al wat Gij
van God begeert”.
Jezus moedigde haar geloof aan met de woorden: “Uw broeder zal opstaan”. Zijn antwoord was niet
bedoeld om hoop op te wekken op een onmiddellijke verandering. Hij droeg de gedachten van Martha
uit boven een tijdelijk herstel van haar broer en richtte ze op een wederopstanding van de
rechtvaardigen. Dit deed Hij, opdat zij in de opwekking van Lazarus een belofte zou zien voor de
opstanding van alle rechtvaardige doden, en een verzekering dat deze zou worden bewerkt door de
kracht van de Heiland.
Martha antwoordde: “Ik weet, dat hij zal opstaan bij de opstanding ten jongsten dage”.
Nog steeds trachtend haar geloof de juiste richting te geven, verklaarde Jezus: “Ik ben de opstanding
en het leven”. In Christus is het leven, oorspronkelijk echt, aan niets anders ontleend. “Wie de Zoon
heeft, heeft het leven”. De goddelijkheid van Christus is voor de gelovige de zekerheid voor het
eeuwige leven. “Wie in Mij gelooft”, zei Jezus, “zal leven, ook al is hij gestorven, en een ieder die
leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven; gelooft gij dat?”30 Christus ziet hier vooruit op
de tijd van Zijn tweede komst. Dan zullen de rechtvaardige doden onvergankelijk worden opgewekt
en de levende rechtvaardigen zullen in de hemel worden opgenomen zonder de dood te zien. Het
wonder dat Christus op het punt stond te verrichten, door Lazarus uit de dood op te wekken, zou de
opwekking van al de rechtvaardige doden voorstellen. Door Zijn woord.en Zijn werken verklaarde Hij,
342