De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hem, dat Hij “door Zijn moeitevol lijden” zou “zien tot verzadiging toe” en dat Hij velen zou behouden,
voor eeuwig behouden.
De zielestrijd van Christus was nog niet ten einde, maar Zijn neerslachtigheid en ontmoediging
verlieten Hem. De storm was geenszins gaan liggen, maar Hij Die onder die storm gebukt ging, werd
gesterkt om de woede ervan te weerstaan. Kalm en vredig trad Hij te voorschijn. Een hemelse vrede
lag op Zijn met bloed bevlekt gelaat. Hij had datgene doorstaan wat geen mens ooit zou kunnen
doorstaan, want Hij had het lijden van de dood voor ieder mens gesmaakt.
De slapende discipelen waren plotseling ontwaakt door het licht dat hun Heiland omgaf. Zij zagen hoe
de engel zich boog over hun Meester, Die met het aangezicht ter aarde lag. Zij zagen hoe hij het hoofd
van de Heiland ophief en aan zijn borst deed steunen, en hoe hij naar de hemel wees. Zij hoorden zijn
stem, als zoete muziek, woorden van vertroosting en hoop spreken. De discipelen dachten terug ‘aan
hetgeen zij op de berg der verheerlijking hadden gezien. Zij herinnerden zich de heerlijkheid waarmee
Jezus in de tempel was omgeven, en de stem van God die uit de wolk sprak. Nu werd diezelfde
heerlijkheid opnieuw geopenbaard, en zij vreesden niet langer voor hun Meester. Hij stond onder de
hoede van God; er was een machtige engel gezonden om Hem te beschermen. Weer geven de
discipelen in hun vermoeidheid toe aan de vreemde bedwelming die hen overmant. Weer vindt Jezus
hen slapende. Terwijl Hij vol droefheid op hen neerziet, zegt Hij: ‘Slaapt nu maar en rust. Zie, de ure
is nabijgekomen, en de Zoon des mensen wordt overgeleverd in de handen van zondaren”.
Terwijl Hij deze woorden sprak, vernam Hij de voetstappen van de menigte die Hem zocht, en zei:
“Staat op, laten wij gaan. Zie, die Mij overlevert, is nabij”.
Toen Jezus naar voren trad om Zijn verrader te ontmoeten, waren er geen sporen zichtbaar van de strijd
die Hij kort tevoren had gestreden. Voor Zijn discipelen staande, zei Hij: “Wie zoekt gij? Zij
antwoordden Hem: Jezus de Nazoreeër”. Jezus antwoordde: “Ik ben het”. Toen deze woorden werden
gesproken, ging de engel die Jezus kort te voren had gediend, tussen Hem en de menigte staan. Een
goddelijk licht bestraalde het gelaat van de Heiland, en de gestalte als van een duif overschaduwde
Hem. In de tegenwoordigheid van deze goddelijke heerlijkheid kon de moordlustige menigte geen
ogenblik blijven staan. Zij deinsden terug. Priesters, oudsten, soldaten, zelfs Judas vielen als dood ter
aarde.
De engel trok zich terug en het licht verbleekte. Jezus had de gelegenheid om te ontkomen, maar Hij
bleef staan, kalm en beheerst. Als een verheerlijkte stond Hij te midden van de verharde bende, die nu
hulpe-loos aan Zijn voeten ter aarde lag. De discipelen keken toe, stil van verwondering en ontzag.
Maar het schouwspel veranderde snel. De menigte kwam overeind. De Romeinse soldaten, de priesters
en Judas verzamelden zich rondom Christus. Zij schenen zich te schamen voor hun zwakheid, en
vreesden dat Hij alsnog zou ontkomen. Weer stelde de Verlosser de vraag: “Wie zoekt gij?” Zij hadden
het bewijs ontvangen, dat Hij Die voor hen stond, de Zoon van God was, maar zij wilden zich niet
laten overtuigen. Op de vraag: “Wie zoekt gij?” antwoordden zij weer: “Jezus de Nazoreeër”. Toen
zei de Heiland: “Ik zeide u, dat Ik het ben. Indien gij dan Mij zoekt, laat dezen heengaan”, wijzende
449