De Wens der Eeuwen door Ellen White

Te midden van de verschrikkelijke duisternis, schijnbaar van God verlaten, had Christus de laatste
droesem gedronken uit de beker van menselijk leed. In die vreselijke uren had Hij Zich verlaten op
datgene wat Zijn Vader Hem eertijds had gegeven, namelijk het bewijs dat Hij Hem aanvaardde. Hij
kende het karakter van Zijn Vader; Hij begreep Zijn rechtvaardigheid, Zijn genade, en Zijn grote liefde.
Door het geloof rustte Hij in Hem Die Hij steeds vol vreugde had gehoorzaamd. En toen Hij Zich in
onderworpenheid aan God toevertrouwde, werd het gevoel, dat Hij de gunst des Vaders had verloren,
weggenomen. Door het geloof was Christus overwinnaar.
Nooit tevoren was de aarde getuige geweest van zulk een schouwspel. De menigte stond als verlamd,
en met ingehouden adem staarde zij naar de Heiland. Wederom daalde duisternis over de aarde, en een
dof gerommel, als zware donder, werd gehoord. Er vond een hevige aardbeving plaats. De mensen
werden door de schok tegen elkander geworpen. Er ontstond een geweldige verwarring en verbijstering.
In het omliggende gebergte werden rotsen uiteengerukt en stortten met donderend geraas naar beneden,
de vlakte in. Graven werden geopend en de doden werden uit hun graftomben geworpen. De schepping
scheen sidderend in atomen uiteen te vallen. Priesters, oversten, soldaten, beulen en volk lagen
sprakeloos van angst, met het aangezicht ter aarde.
Toen de luide roep: “Het is volbracht!”, van de lippen van Christus kwam, verrichtten de priesters hun
werk in de tempel. Het was de tijd van het avondoffer. Het lam dat Christus voorstelde, was naar de
tempel gebracht om te worden geslacht. Gekleed in zijn betekenisvolle, prachtige kleed stond de
priester met opgeheven mes, zoals Abraham, toen hij op het punt stond zijn zoon te doden. Met intense
belangstelling keken de mensen toe. Maar de aarde beeft en schudt; want de Here Zelf nadert. Met een
scheurend geluid wordt het binnenste voorhangsel van de tempel door een ongeziene hand van boven
naar beneden opengereten, waardoor voor de ogen der menigte de plaats die eens met de
tegenwoordigheid van God was vervuld, wordt opengesteld. In deze plaats had de Schechina verblijf
gehouden. Hier had God boven het verzoendeksel Zijn heerlijkheid geopenbaard. Niemand,
uitgezonderd de hogepriester, mocht ooit het voorhangsel optillen dat deze afdeling scheidde van de
rest van de tempel. Hij ging daar eenmaal per jaar binnen om verzoening te doen voor de zonde van
het volk. Maar zie, dit voorhangsel wordt in tweeën gescheurd. De heiligste plaats van het aardse
heiligdom is niet langer heilig.
Overal heerst vrees en verwarring. De priester staat op het punt het offerdier te slachten; maar het mes
valt uit zijn krachteloze hand, en het lam ontkomt. Type en antitype hebben elkaar ontmoet in de dood
van Gods Zoon. Het grote offer is gebracht. De weg naar het heilige der heiligen is geopend. Er is een
nieuwe, levende weg bereid voor allen. De zondige, treurende mensheid behoeft niet langer op de
komst van de hogepriester te wachten. Voortaan zou de Heiland dienst doen als Priester en Middelaar
in de hemel der hemelen. Het was alsof een levende stem tot de tempelgangers had gesproken: Er is
nu een einde aan alle slachtoffers en offeranden voor de zonde. De Zoon van Ggd is gekomen naar
Zijn Woord: “Zie, hier ben Ik — in de boekrol staat van Mij geschreven — om Uw wil, o God, te
doen”. “Met Zijn eigen bloed”, is Hij “eens voor altijd binnengegaan in het heiligdom, waardoor Hij
een eeuwige verlossing verwierf”.
494