De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 81—”De Here is opgestaan!”
De nacht van de eerste dag der week was langzaam voorbijgegaan. Het donkerste uur, juist voor het
aanbreken van de dag, was gekomen. Christus was nog steeds een gevangene in Zijn enge graf. De
grote steen was nog op zijn plaats; het Romeinse zegel was niet verbroken, de Romeinse soldaten
stonden op wacht. En er waren onzichtbare wachten. Grote scharen boze engelen waren op deze plaats
bijeen. Indien het mogelijk was geweest, had de vorst der duisternis met zijn leger van afvalligen het
graf waarin de Zoon van God Zich bevond, voor altijd verzegeld gehouden. Maar een hemels leger
omringde het graf. Engelen met uitnemende kracht bewaakten het graf en wachtten op de Vorst des
levens om Hem te kunnen verwelkomen.
”En zie, er kwam een grote aardbeving, want een engel des Heren daalde uit de hemel neder”. Gekleed
in de volle wapenrusting Gods, verliet deze engel de hemelse hoven. De heldere stralen van Gods
heerlijkheid gingen voor hem uit en verlichtten zijn pad. “Zijn uiterlijk was als een bliksem en zijn
kleding wit als sneeuw. En de bewakers werden door vrees voor hem bevangen en zij werden als
doden”.
Wel, priesters en oversten, waar is nu de macht van uw wacht? Dappere soldaten, die nooit bevreesd
zijn geweest voor menselijke kracht, zijn nu als waren zij gevangengenomen zonder zwaard of speer.
Het gelaat waarnaar zij opzien, is niet het gelaat van een sterfelijk krijgsman; het is het gelaat van de
machtigste van Gods legerscharen. Deze boodschapper is degene die de plaats inneemt waaruit Satan
is gevallen. Hij is het die op de heuvels van Bethlehem de geboorte van Christus verkondigde. Bij zijn
nadering beeft de aarde; de legers der duisternis vluchten, en als hij de steen wegrolt, lijkt het alsof de
hemel op de aarde neerdaalt. De soldaten zien, hoe hij de steen verwijdert zoals hij dat een kiezelsteen
zou doen, en ze horen hoe hij roept: Zone Gods, kom uit, Uw Vader roept U. Zij zien, hoe Jezus uit
het graf te voorschijn treedt, en ze horen hoe Hij over het verbroken graf verklaart: “Ik ben de
opstanding en het leven”. Terwijl Hij te voorschijn treedt in majesteit en heerlijkheid, buigen de legers
van engelen zich diep in aanbidding voor de Verlosser, en heten Hem welkom met lofliederen.
Een aardbeving gaf het uur aan waarop Christus Zijn leven aflegde, een andere aardbeving getuigde
van het ogenblik waarop Hij het in triomf weer opnam. Hij Die dood en graf had overwonnen, trad te
midden van de wankelende aarde, de flitsende bliksem en de rollende donder als een overwinnaar uit
de spelonk te voorschijn. Wanneer Hij zal wederkomen naar de aarde, zal Hij “niet slechts de aarde,
maar ook de hemel doen beven”. “De aarde waggelt zeer als een beschonkene en zwaait heen en weer
als een nachthut”. “Als een boekrol worden de hemelen samengerold”. “Op die dag zullen... de
elementen door vuur vergaan, en de aarde en de werken daarop zullen gevonden worden”. “Maar de
Here is een schuilplaats voor Zijn volk en een veste voor de kinderen Israels”.
Bij de dood van Jezus hadden de soldaten gezien hoe midden op de dag de aarde werd gehuld in
duisternis; maar bij de opstanding zagen zij, hoe de glans van de engelen de nacht verlichtte, en zij
hoorden hoe de bewoners van de hemel met grote vreugde en triomf zongen: Gij hebt Satan en de
machten der duisternis overwonnen; Gij hebt de dood verslonden tot overwinning!
509