De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 71—Een dienstknecht van dienstknechten
In de opperzaal van een woning te Jeruzalem zat Christus aan tafel met Zijn discipelen. Ze waren
bijeengekomen om het Pascha te vieren. De Heiland verlangde dit feest alleen met de twaalven te
vieren. Hij wist, dat Zijn ure gekomen was; Hijzelf was het paaslam, en Hij zou worden gekruisigd op
de dag dat het Pascha werd gegeten. Hij stond op het punt de beker des toorns te drinken; Hij moest
weldra de uiteindelijke lijdensdoop ontvangen. Maar er restten Hem nog een paar rustige uren, en deze
zouden worden doorgebracht tot welzijn van Zijn discipelen, die Hij zo liefhad.
Het gehele leven van Christus was een leven van onbaatzuchtige dienst geweest. “Niet... om Zich te
laten dienen, maar om te dienen”, was de les geweest, die in al Zijn daden besloten lag. Maar de
discipelen hadden die les nog niet geleerd. Bij dit laatste Pascha herhaalde Jezus door een voorbeeld,
dat hun voorgoed in de gedachten en het hart grifte wat Hij hun had geleerd.
De gesprekken tussen Jezus en Zijn discipelen waren gewoonlijk tijden van kalme vreugde, door hen
allen zeer gewaardeerd. Het vieren van het Pascha was steeds bijzonder belangrijk geweest; maar bij
deze gelegenheid was Jezus bezorgd. Zijn hart was bezwaard, en over Zijn gelaat lag een schaduw.
Toen Hij de discipelen in de opperzaal ontmoette, bemerkten zij, dat er iets was dat zwaar op Zijn
gemoed drukte, en hoewel zij de oorzaak niet kenden, gevoelden zij mee met Zijn smart.
Toen ze om de tafel vergaderd waren, zei Hij op zeer bedroefde toon: “Ik heb vurig begeerd dit Pascha
met u te eten, eer Ik lijd. Want Ik zeg u, dat Ik het voorzeker niet meer eten zal, voordat het vervuld is
in het koninkrijk Gods. En Hij nam een beker op, sprak de dankzegging uit en zeide: Neemt deze en
laat hem bij u rondgaan. Want Ik zeg u, Ik zal van nu aan voorzeker niet van de vrucht van de wijnstok
drinken, voordat het koninkrijk Gods gekomen is”.
Christus wist, dat de tijd gekomen was, dat Hij van de wereld zou scheiden en tot de Vader gaan. En
omdat Hij de Zijnen die in de wereld waren, liefhad, heeft Hij hen liefgehad tot het einde. Hij bevond
Zich nu in de schaduw van het kruis, en de pijn folterde Zijn hart. Hij wist dat Hij in het uur van Zijn
verraad zou worden verlaten. Hij wist dat Hij op de meest vernederende wijze ter dood zou worden
gebracht, zoals misdadigers ter dood werden gebracht. Hij kende de ondankbaarheid en wreedheid van
de mensen, voor wier redding Hij was gekomen. Hij wist, hoe groot het offer was dat Hij moest
brengen, en voor hoevelen het tevergeefs zou zijn. Daar Hij alles wist wat Hem te wachten stond, had
Hij natuurlijk overstelpt kunnen zijn door de gedachte aan Zijn eigen vernedering en lijden. Maar Hij
zag op de twaalven, die als de Zijnen bij Hem waren geweest en die, nadat Zijn schande en smart en
ruwe behandeling voorbij waren, zouden achterblijven om in de wereld te strijden. Zijn gedachten
betreffende datgene wat Hijzelf moest lijden, waren steeds vergezeld van gedachten aan Zijn
discipelen. Hij dacht niet aan Zichzelf. Zijn zorg voor hen overheerste in Zijn gedachten.
Op die laatste avond met Zijn discipelen had Jezus hun veel te zeggen. Indien zij bereid waren geweest
aan te nemen wat Hij hun verlangde mede te delen, dan zou hartbrekende angst, teleurstelling en
ongeloof hun bespaard zijn gebleven. Maar Jezus zag, dat zij niet konden verdragen wat Hij hun te
zeggen had. Terwijl Hij naar hun gezichten keek, kwamen de woorden van waarschuwing en
vertroosting niet over Zijn lippen. Enige ogenblikken bleef het stil. Jezus scheen ergens op te wachten.
418