De Wens der Eeuwen door Ellen White

De wraak, waarvan de priesters hadden gemeend dat hij zoet zou zijn, was reeds bitterheid voor hen.
Zij wisten dat zij de strenge afkeuring van het volk over zich haalden; zij wisten dat dezelfde mensen
die zij tegen Jezus hadden beïnvloed, nu vol afschuw op hun eigen schandelijke werk neerzagen. Deze
priesters hadden getracht te geloven, dat Jezus een bedrieger was, maar het was tevergeefs. Sommigen
van hen hadden bij het graf van Lazarus gestaan en hadden gezien hoe de dode tot het leven werd
teruggebracht. Zij beefden van vrees bij de gedachte, dat Christus Zelf uit de dood zou opstaan en
opnieuw voor hen zou verschijnen. Zij hadden gehoord, hoe Hij verklaarde, dat Hij macht had om Zijn
leven af te leggen en het weer op te nemen. Zij herinnerden zich, dat Hij gezegd had: “Breekt deze
tempel af en binnen drie dagen zal Ik hem doen herrijzen”. Judas had hun de woorden overgebracht
die door Jezus tot Zijn discipelen waren gesproken toen ze hun laatste reis naar Jeruzalem maakten:
“Zie, wij gaan op naar Jeruzalem, en de Zoon des mensen zal overgeleverd worden aan de overpriesters
en schriftgeleerden en zij zullen Hem ter dood veroordelen. En zij zullen Hem overleveren aan de
heidenen om Hem te bespotten en te geselen en te kruisigen, en ten derden dage zal Hij opgewekt
worden”. Toen zij deze woorden gehoord hadden, hadden zij ermee gespot en ze belachelijk gemaakt.
Maar nu herinnerden zij zich, hoe de voorzeggingen van Christus tot dusverre waren vervuld. Hij had
gezegd, dat Hij weer zou opstaan op de derde dag, en wie kon zeggen, dat dit niet ook zou geschieden?
Zij verlangden deze gedachten uit hun geest te bannen, maar konden dat niet. Evenals hun vader, de
duivel, geloofden zij en sidderden.
Nu de vlaag van opwinding voorbij was, kwam het beeld van Christus hun voortdurend voor de geest.
Zij zagen Hem, hoe Hij vredig en gelaten voor Zijn vijanden stond, terwijl Hij zonder murmureren hun
hoon en beschimpingen verdroeg. Alle gebeurtenissen van Zijn verhoor en kruisiging kwamen hun
weer in de gedachten met een overweldigende overtuiging dat Hij de Zoon Gods was. Zij gevoelden,
dat Hij ieder ogenblik voor hen zou kunnen staan, de Aangeklaagde Die Zelf zou aanklagen, de
Veroordeelde Die Zelf zou oordelen, de Gedode Die om recht zou vragen door de dood van Zijn
moordenaars.
Zij vonden die sabbat weinig rust. Hoewel zij niet over de drempel van een heiden wilden stappen, uit
vrees dat zij zich zouden verontreinigen, beraadslaagden zij toch over het lichaam van Christus. Dood
en graf moesten Hem Die zij gekruisigd hadden, vasthouden. Toen “kwamen de overpriesters en de
Farizeeën gezamenlijk tot Pilatus, en zij zeiden: Heer, wij hebben ons herinnerd, dat die verleider bij
zijn leven gezegd heeft: Na drie dagen word Ik opgewekt. Geef daarom bevel het graf te verzekeren
tot de derde dag; anders konden Zijn discipelen Hem komen stelen, en tot het volk zeggen: Hij is
opgewekt uit de doden, en de laatste dwaling zou erger zijn dan de eerste. Pilatus zeide tot hen: Hier
hebt gij een wacht, gaat heen en verzekert het naar uw beste weten”.
De priesters gaven aanwijzingen hoe het graf verzekerd moest worden. Een grote steen was voor de
opening geplaatst. Over deze steen brachten zij touwen aan, waarvan zij de uiteinden aan de rots
bevestigden en die verzegelden met het Romeinse zegel. De steen kon niet worden bewogen zonder
het zegel te verbreken. Een wacht van honderd soldaten werd toen rond het graf gelegerd om te
voorkomen dat men bedrieglijk te werk zou kunnen gaan. De priesters deden alles wat zij konden om
het lichaam van Christus op de plaats te houden waar het was neergelegd. Hij werd zó veilig in Zijn
graf verzegeld, alsof Hij daar door alle tijden heen zou moeten blijven.
507