De Wens der Eeuwen door Ellen White

geleefd, zo beweren zij, zouden wij met blijdschap Zijn leer hebben ontvangen; wij zouden nooit
gedeeld hebben in de schuld van hen die de Heiland verwierpen. Maar wanneer gehoorzaamheid aan
God zelfopoffering en vernedering eist, dan onderdrukken deze zelfde mensen hun overtuiging en
weigeren te gehoorzamen. Zo leggen zij dezelfde geest aan de dag als de Farizeeën die door Christus
werden veroordeeld.
De Joden hadden geen flauw besef van de verschrikkelijke verantwoordelijkheid die het verwerpen
van Christus met zich meebracht. Vanaf het ogenblik dat het eerste onschuldige bloed werd vergoten,
toen de rechtvaardige Abel viel door de hand van Kaïn, was dezelfde geschiedenis herhaald, met
toenemende schuld. Door alle eeuwen heen hadden de profeten hun stem verheven tegen de zonden
van koningen, machthebbers en van het volk, en hadden de woorden gesproken die God hun ingaf, en
met gevaar voor hun leven Zijn wil gehoorzaamd. Van geslacht tot geslacht had zich een
verschrikkelijke straf opgehoopt voor hen die licht en waarheid verwierpen. Deze straf brachten de
vijanden van Christus nu op hun eigen hoofd. De zonde van de priesters en de oversten was groter dan
die van enige vorige generatie. Doordat zij de Heiland verwierpen, stelden zij zichzelf
verantwoordelijk voor het bloed van alle rechtvaardige mensen die gedood waren vanaf Abel tot
Christus. Zij waren op het punt de beker van hun ongerechtigheid te doen overlopen. En weldra zou
die over hun hoofden in vergeldende gerechtigheid worden uitgegoten. Hiervoor waarschuwde Jezus
hen:
“Opdat over u kome al het rechtvaardige bloed dat vergoten werd op aarde, van het bloed van Abel,
de rechtvaardige, tot het bloed van Zacharia, de zoon van Berechja, die gij vermoord hebt tussen het
tempelhuis en het altaar. Voorwaar, Ik zeg u: Al deze dingen zullen komen over dit geslacht”.
De schriftgeleerden en Farizeeën die naar Jezus luisterden, wisten dat Zijn woorden juist waren. Zij
wisten, hoe de profeet Zacharias was vermoord. Terwijl de waarschuwingswoorden van God op zijn
lippen waren, greep een duivelse woede de afvallige vorst aan, en op zijn bevel werd de profeet ter
dood gebracht. Zijn bloed had de sporen nagelaten op dezelfde stenen van de voorhof waar zij stonden,
en kon niet worden uitgewist; het bleef daar om te getuigen tegen het afvallige Israël. Zolang de tempel
daar zou staan, zou de vlek van dat rechtvaardige bloed tot God roepen om wraak. Terwijl Jezus sprak
over deze verschrikkelijke zonden, ging een huiver van afschuw door de menigte.
Terwijl Hij in de toekomst zag, verklaarde Jezus, dat de onboetvaardigheid van de Joden en hun
onverdraagzaamheid jegens de dienstknechten Gods dezelfde zouden zijn in de toekomst als die in het
verleden geweest waren.
“Daarom, zie, Ik zend tot u profeten en wijzen en schriftgeleerden. Van hen zult gij sommigen doden
en kruisigen en van hen zult gij anderen geselen in uw synagogen en vervolgen van stad tot stad”.
Profeten en wijzen, vol van geloof en de Heilige Geest, — Stefanus, Jacobus en vele anderen — zouden
veroordeeld en ter dood worden gebracht. Zijn hand opgeheven naar de hemel, terwijl een goddelijk
licht Zijn gestalte omulde, sprak Christus als rechter tot degenen die voor Hem stonden. Zijn stem, die
zo dikwijls zachtmoedig en smekend in hun oren had geklonken, was nu streng met verwijt en
veroordeling. De toehoorders sidderden. Nooit zou de indruk die Zijn woorden en Zijn blik maakten,
worden uitgewist.
400