De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 20—“Indien gijlieden geen tekenen en wonderen ziet”
De Galileeërs die terugkeerden van het Paschafeest, brachten de verhalen over de wonderen van Jezus
mee. Het oordeel dat geveld was over Zijn daden door de hoogwaardigheidsbekleders in Jeruzalem,
opende Zijn weg naar Galilea. Velen van de mensen betreurden het misbruik van de tempel en de
hebzucht en laatdunkendheid van de priesters. Zij hoopten dat deze man, die de oversten op de vlucht
had gejaagd, de verwachte Verlosser zou zijn. Nu kwamen er berichten binnen, die hun schoonste
verwachtingen schenen te bevestigen. Er werd verteld, dat de profeet verklaard had, dat Hij de Messias
was.
Maar de mensen in Nazareth geloofden niet in Hem. Om die reden bezocht Jezus Nazareth niet op Zijn
weg naar Kana. De Heiland verklaarde aan Zijn discipelen, dat een profeet in zijn vaderland niet in ere
is. De mensen beoordelen een karakter naar hetgeen zijzelf kunnen waarderen. De bekrompen en
wereldsgezinde mensen veroordeelden Christus om Zijn nederige afkomst, Zijn eenvoudige kleding
en dagelijkse arbeid. Zij konden de zuiverheid van die geest, waarop geen smet van zonde rustte, niet
op de juiste waarde schatten.
Het nieuws van Christus’ terugkeer naar Kana verbreidde zich al spoedig door geheel Galilea, en bracht
hoop voor de lijdenden en bedroefden. In Kapernaüm trok het nieuws de aandacht van een Joods
edelman die officier was in dienst des konings. Een zoon van die officier leed aan een schijnbaar
ongeneeslijke ziekte. De doktoren hadden hem opgegeven, maar toen de vader over Jezus hoorde,
besloot hij bij Hem om hulp te vragen. De toestand van het kind was zeer ernstig, en men vreesde, dat
het niet eens zou blijven leven tot de vader terugkwam; toch gevoelde de vader, dat hij persoonlijk het
geval moest voorleggen. Hij hoopte, dat de gebeden van een vader het medeleven zouden opwekken
van de grote Geneesheer.
Toen hij Kana bereikte, ontdekte hij, dat een menigte Jezus omringde. Met een angstig hart drong hij
door tot voor de Heiland. Zijn geloof wankelde, toen hij slechts een eenvoudig gekleed man zag, stoffig
en vermoeid van de reis. Hij twijfelde of deze Man zou kunnen doen wat hij Hem wilde vragen; toch
begon hij een gesprek met Jezus, vertelde zijn boodschap en smeekte de Heiland hem te vergezellen
naar zijn huis. Maar zijn smart was Jezus reeds bekend. Voordat de hoveling zijn huis verlaten had,
had de Heiland zijn droefenis gezien.
Maar Hij wist ook, dat de vader in zijn binnenste voorwaarden had gesteld voor zijn geloof in Jezus.
Indien aan zijn verzoek niet voldaan zou worden, zou hij Hem niet aannemen als de Messias. Terwijl
de hoveling wachtte met de angst der onzekerheid in zijn hart, zei Jezus: “Indien gijlieden geen tekenen
en wonderen ziet, zult gij niet geloven”.
Niettegenstaande alle blijken dat Jezus de Christus was, had de smekeling besloten om zijn geloof in
Hem afhankelijk te stellen van een inwilliging van zijn verzoek. De Heiland zag de tegenstelling van
zulk een twijfelend ongeloof met het eenvoudige geloof van de Samaritanen, die niet om een teken of
wonder gevraagd hadden. Zijn woord, het altijd aanwezige bewijs voor Zijn goddelijkheid, bezat een
overtuigende kracht die hun harten bereikte. Het deed Christus pijn, dat Zijn eigen volk, aan wie de
115