De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 49—Op het Loofhuttenfeest
De Joden waren verplicht driemaal per jaar samen te komen in Jeruzalem voor godsdienstige
doeleinden. Omhuld door de wolkkolom, had de onzichtbare Leider van Israël aanwijzingen gegeven
betreffende deze bijeenkomsten. Gedurende de ballingschap van de Joden kon men ze niet houden,
maar toen het volk naar zijn eigen land was teruggekeerd, had het vieren van deze gedenkdagen
wederom een aanvang genomen. Het was Gods bedoeling dat deze jaarfeesten Hem in de gedachten
van het volk zouden brengen. Maar behalve een enkele uitzondering hadden de priesters en leiders van
het volk dit doel uit het oog verloren. Hij Die deze nationale bijeenkomsten had ingesteld en de
betekenis ervan verstond, zag hoe ze verwrongen werden.
Het Loofhuttenfeest was de laatste bijeenkomst van het jaar. Het was Gods bedoeling, dat de mensen
in deze tijd zouden stilstaan bij Zijn goedheid en genade. Het gehele land was door Hem bestuurd en
had Zijn zegen ontvangen. Dag en nacht had Zijn wakende zorg voortgeduurd. De zon en de regen
hadden ervoor gezorgd, dat de aarde haar vruchten voortbracht. Uit de dalen en van de vlakten van
Palestina was de oogst binnengehaald. De olijven waren geplukt, en de kostbare olie was in kruiken
opgeslagen. De palmen hadden hun opbrengst gegeven. De purperen trossen van de wijnstok waren in
de wijnpers getreden.
Het feest duurde zeven dagen, en voor de viering ervan verlieten de inwoners van Palestina en velen
uit andere landen hun huizen en kwamen naar Jeruzalem. De mensen kwamen van heinde en ver en
brachten in hun handen een teken van vreugde mee. Oud en jong, rijk en arm, allen brachten een
geschenk als blijk van dankzegging aan Hem Die het jaar van Zijn goedheid gekroond had, en Die Zijn
sporen had doen druipen van vet. Alles wat het oog kon behagen en uitdrukking kon geven aan de
algemene vreugde, werd uit de bossen gehaald; de stad geleek op een prachtig woud.
Dit feest was niet alleen een dankdag voor de oogst, maar ook een herinnering aan Gods beschermende
zorg over Israël in de woestijn. Ter gedachtenis aan hun leven in tenten, woonden de Israëlieten
gedurende dit feest in tenten of hutten, gemaakt van groene takken. Deze hutten werden opgericht in
de straten, in de voorhoven van de tempel, of op de daken van de huizen. De heuvels en dalen rondom
Jeruzalem waren ook bedekt met deze woningen van bladeren, en het was alsof ze krioelden van
mensen.
De tempelgangers vierden deze gelegenheid met gewijde zang en dankzegging. Kort vóór dit feest viel
de Grote Verzoendag, en op deze dag na de belijdenis van hun zonden, werd het volk verklaard in
vrede te zijn met de Hemel. Aldus was de weg bereid voor de vreugde van het feest. Het “Looft de
Here, want Hij is goed, want Zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid” steeg vol vreugde op, terwijl
allerhande muziek, vermengd met hosannageroep, het gezamenlijke zingen begeleidde. De tempel was
het middelpunt van de algemene vreugde. Hier was de statie van de offerdienst. Hier leidde het koor
van Levieten, opgesteld aan beide zijden van de witmarmeren trappen van het gewijde gebouw, de
zangdienst. De schare tempelgangers, wuivend met palmen mirtetakken, nam de melodie over en
herhaalde het refrein; en opnieuw werd de melodie opgenomen door stemmen dichtbij en veraf, totdat
de omliggende heuvelen van lof weergalmden.
287