De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 5—De voorstelling in de tempel
Ongeveer veertig dagen na de geboorte van Christus namen Jozef en Maria Hem mee naar Jeruzale m,
om Hem aan de Here voor te stellen en een offer te brengen. Dit was in overeenstemming met de
Joodse wet, en als de plaatsvervanger van de mensen moest Christus de wet in ieder onderdeel
nakomen. Hij had al de plechtigheid van de besnijdenis ondergaan, als een onderpand voor Zijn
gehoorzaamheid aan de wet.
Als offerande voor de moeder vereiste de wet een eenjarig lam als brandoffer, en een jonge duif of een
tortelduif als zondoffer. Maar de wet had erin voorzien dat, wanneer de ouders te arm waren om een
lam te brengen, een paar tortelduiven of twee jonge duiven aanvaard zouden kunnen worden, één als
brandoffer en de andere als zondoffer.
De offeranden die aan de Here werden gebracht, moesten zonder gebrek zijn. Deze offeranden stelden
Christus voor, en hieruit blijkt duidelijk, dat Jezus Zelf geen lichamelijke gebreken had. Hij was het
“onberispelijk en vlekkeloos lam”. Zijn lichamelijke verschijning was niet getekend door enig gebrek;
Zijn lichaam was sterk en gezond. En gedurende Zijn gehele leven leefde Hij volgens de wetten van
de natuur. Zowel op geestelijk als op lichamelijk gebied was Hij een voorbeeld van wat God voor de
gehele mensheid door gehoorzaamheid aan Zijn wetten had bestemd.
De voorstelling van de eerstgeborene vond in de vroegste tijden zijn oorsprong. God had beloofd om
de Eerstgeborene des hemels te geven om de zondaar te redden. In ieder gezin moest men zijn
dankbaarheid voor deze gave tonen door de heiliging van de eerstgeboren zoon. Hij moest, als een
vertegenwoordiger van Christus onder de mensen, aan het priesterschap worden gewijd.
Bij de bevrijding van Israël uit Egypte werd de toewijding van de eerstgeborene opnieuw geboden.
Terwijl de kinderen Israëls in slavernij onder de Egyptenaren dienden, gaf de Here aan Mozes
aanwijzingen om naar Farao de koning van Egypte te gaan, en te zeggen: “Zo zegt de Here: Israël is
Mijn eerstgeboren zoon, daarom zeg Ik u: Laat Mijn zoon gaan, opdat hij Mij diene; zoudt gij echter
weigeren hem te laten gaan, dan zal Ik uw eerstgeboren zoon doden”. Mozes bracht deze boodschap
over; maar het antwoord van de trotse koning luidde: “Wie is de Here, naar wie ik zou moeten luisteren
om Israël te laten gaan? Ik ken de Here niet en ik zal Israël ook niet laten gaan”. De Here werkte voor
Zijn volk door tekenen en wonderen. Hij zond verschrikkelijke oordelen over Farao. Ten slotte werd
aan de engel des verderfs gezegd, dat hij de eerstgeborenen van mensen en dieren onder de
Egyptenaren moest slaan. Aan de Israëlieten werden aanwijzingen gegeven om het bloed van een
geslacht lam aan de deurposten te strijken, opdat zij gespaard zouden worden. Ieder huis moest gemerkt
worden, opdat, wanneer de engel zou komen met zijn dodelijke opdracht, hij de huizen van de
Israëlieten zou voorbijgaan. Nadat Hij dit oordeel over Egypte gezonden had, zei de Here tot Mozes:
“Heilig Mij alle eerstgeborenen... zowel van mens als van dier; zij zijn Mijn eigendom”. “Ten dage
dat Ik alle eerstgeborenen in het land Egypte sloeg, heiligde Ik Mij alle eerstgeborenen in Israël, zowel
van mens als van dier; zij zijn Mijn eigendom; Ik ben de Here”. Nadat de tempeldienst was ingesteld,
koos de Here de stam van Levi, in plaats van de eerstgeborenen van geheel Israël, om dienst te doen
in het heiligdom. Maar de eerstgeborenen moesten nog als het eigendom des Heren worden beschouwd,
en zij moesten door een losprijs worden teruggekocht.
20