De Wens der Eeuwen door Ellen White

lijdschap in de harten der mensen kwamen door de genezende kracht van Hem Die alles herstelt. Hij
had de werkwijze van Christus kunnen begrijpen. Maar hij werd verblind door zijn eigen zelfzuchtige
verlangens. Judas was de eerste om gebruik te maken van de geestdrift die door het wonder van de
broden was opgewekt. Hij was het, die het plan opvatte om Christus met geweld te nemen en Hem
koning te maken. Zijn hoop was hoog gespannen. Zijn teleurstelling was bitter.
De toespraak van Christus in de synagoge over het Brood des Levens was een keerpunt in de
geschiedenis van Judas. Hij hoorde de woorden: “Tenzij gij het vlees van de Zoon des mensen eet en
Zijn bloed drinkt, hebt gij geen leven in uzelf”. Hij zag dat Christus eerder geestelijke dan aardse
goederen aanbood. Hij beschouwde zichzelf als iemand die vooruit zag, en hij meende te zien dat Jezus
niet zou worden geëerd en Zijn volgelingen geen hoge positie zou kunnen verschaffen. Hij besloot
zich niet zo nauw met Christus te verbinden, zodat hij zich zou kunnen terugtrekken. Hij zou afwachten.
En hij wachtte af.
Vanaf dat ogenblik gaf hij uitdrukking aan zijn twijfel, wat de discipelen verwarde. Hij veroorzaakte
onenigheid en misleidende gevoelens, door de naar voren gebrachte argumenten van de
schriftgeleerden en de Farizeeën tegen de beweringen van Christus aan te halen. Al de kleine en grote
moeilijkheden en lasten, de zorgen en schijnbare hindernissen bij de vooruitgang van het evangelie,
verklaarde Judas als bewijzen tegen de waarheid ervan. Hij haalde teksten uit de Schriften aan die geen
verband hielden met de waarheden die Christus naar voren bracht. Deze teksten, uit hun verband gerukt,
verwarden de discipelen, waardoor de ontmoediging die hen voortdurend drukte, toenam. Nochtans
werd dit alles door Judas op zulk een wijze gedaan, dat het scheen alsof hij zeer nauwgezet was. En
terwijl de discipelen zochten naar bewijzen om de woorden van de Grote Leraar te bevestigen, leidde
Judas hen dan bijna onmerkbaar op een ander spoor. Hij stelde op een bijzondere godsdienstige en
schijnbaar wijze manier de zaken in een ander licht dan dat waarin Jezus ze had geplaatst en gaf zo
aan Zijn woorden een betekenis die Hij daaraan niet had verleend. Zijn ideeën wekten voortdurend een
eerzuchtig verlangen op naar tijdelijke voorrechten, en op deze wijze werden de discipelen van de
belangrijke dingen waarop zij acht hadden moeten slaan, afgeleid. De onenigheid wie van hen de
grootste zou zijn, werd hoofdzakelijk door Judas uitgelokt.
Toen Jezus de voorwaarde van Zijn discipelschap aan de rijke jonge overste stelde, was Judas ontstemd.
Hij meende dat er een vergissing was begaan. Indien mensen als deze hooggeplaatste zich bij de
gelovigen zouden aansluiten, konden zij helpen het werk van Christus te steunen. Als Judas maar
erkend werd als raadsman, zo dacht hij, dan zou hij vele plannen kunnen opperen voor de vooruitgang
van de kleine gemeente. Zijn principes en methoden zouden enigszins verschillen van die van Christus,
maar in deze dingen vond hij zichzelf wijzer dan Christus.
In alles wat Christus tot Zijn discipelen zei, was iets waarmee Judas het in zijn hart niet eens was.
Onder zijn invloed deed de geest van misnoegen snel zijn werk. De discipelen zagen niet welke macht
hier werkelijk bezig was; maar Jezus zag dat Satan zijn eigenschappen op Judas overbracht en op deze
wijze een weg opende om zo de andere discipelen te beïnvloeden. Een jaar voor het verraad verklaarde
Christus het volgende: “Heb Ik niet u twaalven uitgekozen? En één van u is een duivel”.
466