De Wens der Eeuwen door Ellen White

Men had nog nooit gehoord, dat iemand binnen zes uur na zijn kruisiging was gestorven. De priesters
wilden zich ervan verzekeren dat Jezus dood was, en op hun voorstel stak een soldaat een speer in de
zijde van de Heiland. Uit de wond die op deze wijze werd veroorzaakt, vloeiden twee overvloedige,
duidelijk van elkaar te onderscheiden stromen, een van bloed, de ander van water. Dit werd opgemerkt
door allen die het zagen, en Johannes stelt dit verschijnsel zeer beslist vast. Hij zegt: “Een van de
soldaten stak met een speer in Zijn zijde en terstond kwam er bloed en water uit. En die het gezien
heeft, heeft ervan getuigd, en zijn getuigenis is waarachtig, en hij weet dat hij de waarheid spreekt,
opdat ook gij gelooft. Want dit is geschied opdat het Schriftwoord zou vervuld worden: Geen been van
Hem zal verbrijzeld worden. En weder zegt een ander Schriftwoord: Zij zullen zien op Hem Die zij
doorstoken hebben”.
Na de opstanding lieten priesters en oversten het verhaal de ronde doen, dat Christus niet was gestorven
aan het kruis, maar slechts bezwijmd was, en later weer tot leven kwam. Weer een ander bericht
vertelde, dat het geen echt lichaam van vlees en beenderen was, maar een schijnlichaam, dat in het
graf werd gelegd. De handelwijze van de Romeinse soldaten weerlegt deze leugens. Zij braken Zijn
benen niet, omdat Hij reeds was gestorven. Om de priesters tevreden te stellen, doorstaken zij Zijn
zijde. Indien het leven nog niet was uitgeblust, zou deze wond een onmiddellijke dood hebben
veroorzaakt.
Maar het was niet de steek van de speer, het was niet de pijn van het kruis die de dood van Jezus
veroorzaakten. Die kreet, met “luider stem” op het ogenblik van Zijn sterven geuit, de stroom van
bloed en water die uit Zijn zijde vloeide, verklaarden, dat Hij stierf aan een gebroken hart. Zijn hart
werd gebroken door geestelijke smart. Hij werd gedood door de zonden der wereld.
Met de dood van Christus was de hoop van de discipelen vervlogen. Zij keken naar Zijn gesloten
oogleden en gebogen hoofd, naar Zijn haar bedekt met bloed, naar Zijn doorboorde handen en voeten,
en hun leed was onbeschrijfelijk. Tot het laatste toe hadden zij niet geloofd, dat Hij zou sterven; zij
konden nauwelijks geloven, dat Hij werkelijk dood was. Door droefheid overmand, dachten zij niet
aan Zijn woorden die deze gebeurtenissen hadden voorzegd. Niets van wat Hij had gezegd, kon hen
nu vertroosten. Zij zagen alleen het kruis en zijn bloedend Offer. De toekomst scheen duister van
wanhoop. Hun geloof in Jezus had schipbreuk geleden; maar nooit hadden zij hun Here zo liefgehad
als op dat ogenblik. Nooit tevoren hadden zij zo gevoeld, wat Hij voor hen betekende en hoe groot hun
behoefte aan Zijn tegenwoordigheid was.
Zelfs in de dood was het lichaam van Christus zeer dierbaar voor Zijn discipelen. Zij verlangden Hem
een eervolle begrafenis te geven, maar wisten niet, hoe zij dit konden volbrengen. Verraad tegen de
Romeinse regering was de misdaad waarvoor Jezus was veroordeeld, en personen die om deze
overtreding ter dood werden gebracht, werden toevertrouwd aan een begraafplaats die speciaal voor
zulke misdadigers was bestemd. De discipel Johannes was met de vrouwen uit Galilea bij het kruis
gebleven. Zij konden het lichaam van hun Here niet achterlaten in de handen van de ongevoelige
soldaten om te worden begraven in een eerloos graf. Toch konden zij dit niet verhinderen. Zij konden
geen gunsten van de Joodse gezagdragers verkrijgen, en zij hadden geen invloed op Pilatus.
503