De Wens der Eeuwen door Ellen White

die en zeide: Drinkt allen daaruit. Want dit is het bloed van Mijn verbond, dat voor velen vergoten
wordt tot vergeving van zonden. Doch Ik zeg u, Ik zal van nu aan voorzeker niet meer van deze vrucht
van de wijnstok drinken, tot op die dag, dat Ik haar met u nieuw zal drinken in het koninkrijk Mijns
Vaders”.
Judas, de verrader, was aanwezig bij deze heilige dienst. Hij ontving van Jezus de symbolen van Zijn
gebroken lichaam en van Zijn vergoten bloed. Hij hoorde de woorden: “Doet dit tot Mijn gedachtenis”.
En terwijl hij daar zat in de tegenwoordigheid van het Lam van God, peinsde de verrader over zijn
eigen duistere bedoelingen, en hij koesterde zijn weerspannige, wraakzuchtige gedachten.
Bij de voetwassing had Christus een overtuigend bewijs gegeven, dat Hij het karakter van Judas kende.
“Gij zijt niet allen rein”, zei Hij. Deze woorden overtuigden de valse discipel ervan, dat Christus zijn
geheime bedoeling had doorzien. Nu sprak Christus nog duidelijker. Terwijl zij aan tafel zaten en Hij
Zijn discipelen aanzag, zei Hij: “Ik spreek niet van u allen; Ik weet, wie Ik heb uitgekozen; maar het
Schriftwoord moet vervuld worden: Hij die Mijn brood eet, heeft zijn hiel tegen Mij opgeheven”.
Zelfs nu verdachten de discipelen Judas nog niet. Maar zij zagen, dat Christus zeer bezorgd was. Een
voorgevoel van een verschrikkelijke ramp, waarvan ze de aard niet begrepen, overschaduwde hen als
een wolk. Terwijl zij in stilte aten, zei Jezus: “Voorwaar, Ik zeg u, dat één van u Mij verraden zal”. Bij
deze woorden beving verbazing en verwarring hen. Zij konden niet begrijpen, hoe iemand van hen hun
goddelijke Leraar op verraderlijke wijze zou kunnen behandelen. Om welke reden zouden zij Hem
kunnen verraden? En aan wie? In wiens hart zou een dergelijk plan kunnen opkomen? Toch zeker niet
in het hart van een van de twaalf begunstigden, die boven alle anderen het voorrecht van Zijn onderwijs
hadden genoten, die Zijn wonderbaarlijke liefde hadden gedeeld en voor wie Hij zoveel zorg getoond
had door hen in nauwe gemeenschap met Zichzelf te brengen.
Toen ze de draagwijdte van Zijn woorden gingen begrijpen, en zich herinnerden hoe waar alles was
wat Hij zei, overviel hen angst en gebrek aan zelfvertrouwen. Zij begonnen hun eigen hart te
doorzoeken om te zien of daarin enige gedachte tegen de Meester werd gekoesterd. Zeer pijnlijk
getroffen stelde de een na de ander de vraag: “Ik ben het toch niet, Here?” Maar Judas bleef zwijgen.
Johannes vroeg ten slotte in diepe wanhoop: “Here, wie is het?” En Jezus antwoordde hem: “Die zijn
hand met Mij in de schotel heeft gedoopt, die zal Mij verraden. De Zoon des mensen gaat wel heen
gelijk van Hem geschreven staat, doch wee die mens door wie de Zoon des mensen verraden wordt.
Het ware voor die mens goed geweest, als hij niet geboren was”. De discipelen keken elkander
onderzoekend aan, terwijl ze vroegen: “Ik ben het toch niet, Here?” En nu trok het stilzwijgen van
Judas aller ogen tot hem. Te midden van de verwarde vragen en uitroepen van verbazing had Judas het
antwoord van Jezus op de vraag van Johannes niet gehoord. Maar om nu te ontkomen aan de
onderzoekende blikken van de discipelen, vroeg hij evenals zij hadden gedaan: “Ik ben het toch niet,
Rabbi?”
Verbaasd en verward dat zijn bedoeling openbaar werd gemaakt, stond Judas haastig op om het vertrek
te verlaten. “Jezus dan zeide tot hem: Wat gij doen wilt, doe het met spoed... Hij nam dan het stuk
brood en vertrok terstond. En het was nacht”. Nacht was het voor de verrader, toen hij zich afkeerde
van Christus in de buitenste duisternis.
426