De Wens der Eeuwen door Ellen White

aangaan, luiden: Heb ik een zaligmakend geloof in de Zoon van God? Is mijn leven in
overeenstemming met de goddelijke wet? “Wie in de Zoon gelooft, heeft eeuwig leven, doch wie de
Zoon ongehoorzaam is, zal het leven niet zien.” “En hieraan onderkennen wij, dat wij Hem kennen:
indien wij Zijn geboden bewaren.”
Jezus deed geen poging Zichzelf of Zijn discipelen te verdedigen. Hij sprak niet over de
beschuldigingen die tegen Hem uitgebracht werden, maar ging voort met de geest aan de kaak te stellen
waardoor deze ijveraars voor menselijke inzettingen gedreven werden. Hij gaf hun een voorbeeld van
datgene wat zij herhaaldelijk deden en gedaan hadden, juist voordat ze kwamen op zoek naar Hem.
“Het gebod Gods stelt gij wel fraai buiten werking,” zei Hij, “om üw overlevering in stand te houden.
Want Mozes heeft gezegd: Eer uw vader en uw moeder, en: Wie vader of moeder vervloekt, zal de
dood sterven. Maar gij zegt: Indien een mens tot zijn vader of moeder zegt: Het is korban, dat is
offergave, alwat gij van mij hadt kunnen trekken, dan laat gij hem niet toe ook nog maar iets voor zijn
vader of moeder te doen”.
Zij stelden het vijfde gebod terzijde alsof het van geen belang was, maar ze waren erg nauwgezet in
het uitvoeren van de overleveringen van de ouden. Zij leerden de mensen dat het wijden van hun bezit
aan de tempel een heiliger plicht was dan zelfs het ondersteunen van hun ouders; en dat, hoe groot de
nood ook was, het heiligschennis was om vader of moeder iets te schenken van hetgeen aldus gewijd
was. Een plichtvergeten kind behoefde slechts het woord “korban” uit te spreken over zijn bezit, en
het daarmee aan God te wijden, en hij kon het zijn leven lang voor eigen gebruik behouden, en na zijn
dood verkreeg hij de vrijheid, zowel tijdens zijn leven als daarna, zijn ouders te onteren en te bedriegen,
onder de dekmantel van een voorgewende toewijding aan God.
Nooit heeft Jezus, in woord of daad, de verplichting van de mens om gaven en offeranden aan God te
brengen, verkleind. Het was Christus Die in de wet alle aanwijzingen gaf betreffende tienden en
offeranden. Toen Hij op aarde was, prees Hij de arme vrouw die alles wat zij bezat, in de schatkist van
de tempel wierp. Maar de ogenschijnlijke ijver voor God van de zijde van de priesters en rabbi’s was
een voorwendsel om hun verlangen naar zelfverheffing te bedekken. De mensen werden door hen
misleid. Zij droegen zware lasten die God hun niet had opgelegd. Zelfs de discipelen van Christus
waren niet volkomen vrij van het juk dat hun was opgelegd door aangeboren vooroordeel en het
rabbijnse gezag. Door de ware geest van de rabbi’s openbaar te maken, trachtte Jezus nu allen die
werkelijk verlangend waren God te dienen, te bevrijden van de slavernij der overlevering.
“Huichelaars,” zei Hij, Zich richtend tot de geslepen spionnen, “terecht heeft Jesaja over u geprofeteerd,
zeggende: Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is verre van Mij. Tevergeefs eren zij Mij,
omdat zij leringen leren die geboden van mensen zijn”. De woorden van Christus waren een aanklacht
tegen het gehele stelsel van de Farizeeën. Hij verklaarde, dat door hun inzettingen te stellen boven de
goddelijke geboden, de rabbi’s zichzelf boven God plaatsten.
De afgevaardigden van Jeruzalem werden met toorn vervuld. Zij konden Christus niet beschuldigen
van overtreding van de wet die op Sinaï gegeven was, want Hij trad op als verdediger daarvan tegen
hun overleveringen. De grote geboden van de wet, die Hij naar voren had gebracht, schenen een
treffende tegenstelling te vormen met de kleingeestige regels die mensen hadden uitgedacht.
253