De Wens der Eeuwen door Ellen White

laten wij hem doden om zijn erfenis aan ons te brengen. En zij grepen hem en wierpen hem buiten de
wijngaard en doodden hem. Wanneer nu de heer van de wijngaard komt, wat zal hij met die pachters
doen?”
Jezus richtte Zich tot alle mensen die aanwezig waren, maar de priesters en oversten antwoordden.
“Een kwade dood zal hij die kwaden doen sterven”, zeiden zij, “en de wijngaard zal hij verhuren aan
andere pachters, die hem de vruchten op tijd zullen afleveren”. 21 De sprekers hadden aanvankelijk de
toepassing van de gelijkenis niet begrepen, maar nu zagen ze in, dat ze hun eigen veroordeling hadden
uitgesproken. In de gelijkenis stelde de heer des huizes God voor, de wijngaard het Joodse volk, en de
heg de goddelijke wet, die hun bescherming was. De toren was een symbool van de tempel. De heer
van de wijngaard had alles gedaan wat nodig was om de wijngaard te doen gedijen. “Wat was er nog
aan Mijn wijngaard te doen”, zegt Hij, “dat Ik er niet aan gedaan heb?”22 Aldus werd Gods
onvermoeide zorg voor Israël voorgesteld. En zoals de pachters een verschuldigd gedeelte van de
vruchten van de wijngaard aan de heer moesten teruggeven, zo moest Gods volk Hem eren door een
leven dat in overeenstemming was met hun heilige voorrechten. Maar zoals de pachters de slaven
hadden gedood die de meester tot hen had gezonden om de vruchten te halen, zo hadden de Joden de
profeten ter dood gebracht die God gezonden had om hen op te roepen tot berouw. Boodschapper na
boodschapper was gedood. Tot dusverre kon men niet twijfelen aan de toepassing van de gelijkenis,
en in hetgeen volgde, was het verhaal niet minder duidelijk. In de geliefde zoon, die de heer van de
wijngaard ten slotte naar zijn ongehoorzame dienstknechten zond, en die zij grepen en ter dood
brachten, zagen de priesters en oversten een duidelijk beeld van Jezus en het lot dat Hem te wachten
stond. Reeds maakten ze plannen om Hem te doden Die de Vader als een laatste beroep op hen
gezonden had. Met de vergelding die over de ondankbare pachters kwam, werd de ondergang
beschreven van hen die Christus ter dood zouden brengen.
Terwijl Hij hen met ontferming aanzag, vervolgde de Heiland: “Hebt gij nooit gelezen in de Schriften:
De steen die de bouwlieden afgekeurd hadden, deze is tot hoeksteen geworden; van de Here is dit
geschied, en het is wonderlijk in onze ogen? Daarom, Ik zeg u, dat het koninkrijk Gods van u zal
weggenomen worden en het zal gegeven worden aan een volk dat de vruchten daarvan opbrengt. En
wie op deze steen valt, zal verpletterd worden, en op wie hij valt, die zal hij vermorzelen”.
Deze profetie hadden de Joden dikwijls hardop in de synagogen gelezen en op de Messias toegepast.
Christus was de hoeksteen van het Joodse godsdienstige stelsel en van het gehele verlossingsplan.
Deze hoeksteen waren de Joodse bouwlieden, de priesters en de leiders van Israël nu bezig te
verwerpen. De Heiland vestigde hun aandacht op de profetie, waardoor zij het gevaar waarin zij
verkeerden, zouden zien. Met ieder middel dat binnen Zijn bereik lag, probeerde Hij hun de aard van
de daad die zij van plan waren te verrichten, duidelijk te maken.
En Zijn woorden hadden nog een andere bedoeling. Door het stellen van de vraag: “Wanneer nu de
heer van de wijngaard komt, wat zal hij met die pachters doen?”24 was het de bedoeling van Christus,
de Farizeeën ertoe te brengen te antwoorden zoals ze deden. Het was Zijn bedoeling, dat zij zichzelf
zouden veroordelen. Zijn waarschuwingen, die faalden om hen tot berouw te brengen, zouden hun
ondergang bezegelen, en Hij wilde dat zij zouden zien, dat zij die ondergang over zichzelf hadden
gebracht. Het was Zijn bedoeling hun de rechtvaardigheid van God te tonen in het terugtrekken van de
384