De Wens der Eeuwen door Ellen White

Over het verbroken graf van Jozef had Christus in triomf verklaard: “Ik ben de opstanding en het
leven”. Deze woorden konden alleen door de Godheid worden gesproken. Alle geschapen wezens
leven door de wil en de macht van God. Voor al hetgeen ze ontvangen, zijn ze afhankelijk van God.
Van de hoogste seraf tot het nederigste levende wezen worden allen uit de Bron des levens gelaafd.
Alleen Hij Die één is met God, kon zeggen: Ik heb macht Mijn leven af te leggen en Ik heb macht het
weer te nemen. In Zijn goddelijkheid bezat Christus de macht om de banden des doods te verbreken.
Christus verrees uit de dood als de Eersteling van hen die sliepen. Hij was het tegenbeeld van de
beweeggarve, en Zijn opstanding vond plaats juist op dezelfde dag waarop het beweegoffer voor de
Here werd gebracht. Meer dan duizend jaar lang was deze symbolische plechtigheid uitgevoerd. Van
de oogstvelden werden de eerste aren van het rijpe graan ingezameld, en wanneer de mensen naar
Jeruzalem gingen voor het Pascha, werd de garve der eerstelingen als een dankoffer voor de Here
bewogen. Voordat dit was geschied, kon de sikkel niet in het graan worden geslagen, het graan in
schoven vergaderd worden. De garve die aan God was gewijd, stelde de oogst voor. Zo
vertegenwoordigde Christus als Eersteling de grote geestelijke oogst die voor het koninkrijk Gods zou
worden binnengehaald. Zijn opstanding is het zinnebeeld en de belofte van de opstanding van alle
rechtvaardige doden. “Want indien wij geloven dat Jezus gestorven en opgestaan is, zal God ook zó
hen die ontslapen zijn, door Jezus wederbrengen met Hem”.
Toen Christus opstond, bracht Hij uit het graf een menigte gevangenen mee. De aardbeving bij Zijn
dood had hun graven geopend, en toen Hij verrees, kwamen zij met Hem uit de graven. Het waren
mensen die medewerkers van God waren geweest, en die van de waarheid getuigd hadden ten koste
van hun leven. Nu zouden zij getuigen zijn van Hem Die hen uit de doden had opgewekt.
Gedurende Zijn dienstwerk had Jezus de doden tot leven doen herrijzen. Hij had de zoon van de
weduwe te Naïn opgewekt, en het dochtertje van de overste van de synagoge, en Lazarus. Maar dezen
werden niet met onsterfelijkheid bekleed. Nadat zij waren opgewekt, waren zij nog aan de dood
onderworpen. Maar zij die uit het graf kwamen bij de opstanding van Christus, werden opgewekt ten
eeuwigen leven. Zij voeren met Hem ten hemel als zegetekenen van Zijn overwinning over dood en
graf. Dezen, zei Christus, zijn niet langer gevangenen van Satan: Ik heb hen vrijgekocht. Ik heb hen
uit het graf doen herrijzen als de eerstelingen van Mijn macht, om met Mij te zijn waar Ik ben, en om
nooit meer de dood te zien of smart te ondervinden.
Deze mensen gingen de stad in en verschenen aan velen, terwijl ze verklaarden: Christus is uit de dood
opgestaan, en wij zijn met Hem herrezen. Op deze wijze werd de heilige waarheid van de opstanding
onsterfelijk gemaakt. De herrezen heiligen getuigden van de waarheid van de woorden: “Herleven
zullen uw doden — ook mijn lijk — opstaan zullen zij”. Hun opstanding was een illustratie van de
vervulling van de profetie: “Ontwaakt en jubelt, gij die woont in het stof! Want uw dauw is een dauw
van het licht; en de aarde zal aan de schimmen het leven hergeven”.
Voor de gelovige is Christus de opstanding en het leven. In onze Heiland is het leven dat verloren was
gegaan door de zonde, hersteld; immers Hij heeft leven in Zichzelf om levend te maken wie Hij wil.
Hij is bekleed met het recht onsterfelijkheid te geven. Het leven dat Hij als mens heeft afgelegd, neemt
512