De Wens der Eeuwen door Ellen White

op Zijn discipelen. Hij wist, hoe zwak hun geloof was, en Hij trachtte hen te beschermen tegen
verzoeking en beproeving. Hij was bereid Zichzelf voor hen op te offeren.
Judas, de verrader, vergat niet de rol die hij zou spelen. Toen de menigte de hof binnenkwam, had hij
vooropgelopen, direct gevolgd door de hogepriester. Aan de vervolgers van Jezus had hij een teken
gegeven, zeggende: “Die ik zal kussen, Die is het; grijpt Hem”. Nu doet hij alsof hij niets met hen te
maken heeft. Hij treedt dicht op Jezus toe en neemt Zijn hand als een vertrouwde vriend. Met de
woorden: “Wees gegroet, Rabbi”, kust hij Hem herhaaldelijk, en doet het voorkomen alsof hij weent
uit medelijden over het gevaar waarin Jezus verkeert.
Jezus zei tot hem: “Vriend, waartoe zijt gij hier? Zijn stem trilde van smart, toen Hij eraan toevoegde:
“Judas, verraadt gij de Zoon des mensen met een kus?” Deze smeekbede had het geweten van de
verrader moeten wakker schudden en zijn weerspannige hart raken; maar eergevoel, trouw en
menselijke tederheid hadden hem verlaten. Hij stond daar driest en uitdagend, en toonde geen neiging
tot medelijden. Hij had zichzelf aan Satan overgegeven, en hij bezat geen kracht hem te weerstaan.
Jezus weigerde de kus van de verrader niet.
De menigte werd vrijmoedig, toen zij zagen hoe Judas de gestalte aanraakte van Hem Die zo kort
geleden voor hun ogen verheerlijkt was. Zij grepen Jezus nu aan, en begonnen die dierbare handen,
die steeds bezig waren geweest met goeddoen, te binden.
De discipelen hadden gedacht dat hun Meester niet zou toelaten, dat Hij gevangen genomen werd.
Immers, dezelfde macht die de menigte als doden ter aarde deed vallen, kon hen hulpeloos maken,
totdat Jezus en Zijn metgezellen zouden zijn ontkomen. Zij waren teleurgesteld en verontwaardigd,
toen ze zagen hoe de touwen te voorschijn kwamen om de handen te binden van Hem Die zij liefhadden.
Petrus trok in zijn toorn haastig zijn zwaard en probeerde zijn Meester te verdedigen, maar hij sloeg
alleen het oor af van de dienstknecht van de hogepriester. Toen Jezus zag, wat er gebeurd was, maakte
Hij Zijn handen los, hoewel die stevig waren vastgebonden door de Romeinse soldaten, en zei: “Laat
het hierbij”. Hij raakte het gewonde oor aan en het werd terstond genezen. Toen zei Hij tot Petrus:
“Breng uw zwaard weder op zijn plaats, want allen die naar het zwaard grijpen, zullen door het zwaard
omkomen. Of meent gij, dat Ik Mijn Vader niet kan aanroepen en Hij zal Mij terstond meer dan twaalf
legioenen engelen ter zijde stellen?” — een legioen in de plaats van ieder van Zijn discipelen. De
discipelen dachten: O, waarom redt Hij niet Zichzelf en ons? In antwoord op hun onuitgesproken
gedachte voegde Hij eraan toe: “Hoe zouden dan de Schriften in vervulling gaan, die zeggen dat het
aldus moet geschieden?” “De beker die de Vader Mij gegeven heeft, zou Ik die niet drinken?”
De officiële waardigheid van de Joodse leiders was voor hen geen beletsel om mee te doen aan de
vervolging van Jezus. Zijn gevangenneming was een te belangrijke zaak om aan ondergeschikten over
te laten; de sluwe priesters en oudsten hadden zich aangesloten bij de tempelwacht en het gespuis en
waren Judas gevolgd naar Gethsemane. Wat een gezelschap voor die waardigheidsbekleders om zich
bij aan te sluiten — een menigte die op sensatie uit was, en gewapend was met allerlei werktuigen,
alsof zij op een wild dier gingen jagen!
450