De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 73—Uw hart worde niet ontroerd
Terwijl Hij met goddelijke liefde en met het tederste medegevoel naar Zijn discipelen keek, zei
Christus: “Nu is de Zoon des mensen verheerlijkt en God is in Hem verheerlijkt”. Judas had de
opperzaal verlaten en Christus was alleen met de elf discipelen. Hij stond op het punt te gaan spreken
over Zijn naderend afscheid van hen; maar voordat Hij dit deed, wees Hij op het grote doel van Zijn
zending. Dit hield Hij voortdurend voor ogen. Het was Zijn vreugde, dat al Zijn vernedering en lijden
de naam des Vaders zou verheerlijken. Hierop richt Hij allereerst de gedachten van de discipelen.
Dan spreekt Hij hen aan met de tedere bewoording: “Kinderkens”, zei Hij, “nog een korte tijd ben Ik
bij u; gij zult Mij zoeken en, gelijk Ik de Joden gezegd heb: Waar Ik heen ga, kunt gij niet komen, zo
spreek Ik thans ook tot u”. De discipelen konden zich niet verblijden toen ze dit hoorden. Vrees beving
hen. Zij drongen dichter om de Heiland heen. Hun Meester en Here, hun geliefde Leraar en Vriend,
was hun dierbaarder dan het leven. Naar Hem hadden zij opgezien om hulp in hun moeilijkheden, om
troost voor hun smarten en teleurstellingen. Nu zou Hij hen, een eenzaam, afhankelijk groepje, verlaten.
Sombere voorgevoelens vervulden hun harten.
Maar de woorden die de Heiland tot hen sprak, waren vol hoop. Hij wist, dat zij door de vijand zouden
worden aangevallen, en dat Satans sluwheid het meeste suces heeft bij hen die dooi moeilijkheden
worden terneergedrukt. Daarom deed Hij hen de blik afwenden van “het zichtbare” naar “het
onzichtbare”. Hij wendde hun gedachten af van de aardse ballingschap op het hemels tehuis.
”Uw hart worde niet ontroerd”, zei Hij; “gij gelooft in God, gelooft ook in Mij. In het huis Mijns
Vaders zijn vele woningen — anders zou Ik het u gezegd hebben — want Ik ga heen om u plaats te
bereiden; en wanneer Ik heengegaan ben en u plaats bereid heb, kom Ik weder en zal u tot Mij nemen,
opdat ook gij zijn moogt, waar Ik ben. En waar Ik heen ga, daarheen weet gij de weg”. Om uwentwille
ben Ik in de wereld gekomen. Ik werk voor uw zaak. Wanneer Ik wegga, zal Ik nog ijverig voor u
werken. Ik ben in de wereld gekomen om Mijzelf aan u te openbaren, opdat gij zoudt geloven. Ik ga
naar de Vader om in uw belang met Hem samen te werken. Het doel van het weggaan van Christus
was het tegengestelde van wat de discipelen vreesden. Het betekende geen definitieve scheiding. Hij
ging hun vóór om hen een plaats te bereiden, opdat Hij zou kunnen wederkomen en hen tot Zich nemen.
Terwijl Hij woningen voor hen bouwde, moesten zij karakters opbouwen naar de gelijkenis Gods.
Nog waren de discipelen verbijsterd. Thomas, die altijd met twijfel te kampen had, zei: “Here, wij
weten niet, waar Gij heengaat; hoe weten wij dan de weg? Jezus zeide tot hem: Ik ben de weg en de
waarheid en het leven; niemand komt tot de Vader dan door Mij. Indien gij Mij kendet, zoudt gij ook
Mijn Vader gekend hebben. Van nu aan kent gij Hem en hebt gij Hem gezien”.
Er zijn niet vele wegen die naar de hemel leiden. Iedereen mag niet zijn eigen weg kiezen. Christus
zegt: “Ik ben de weg..; niemand komt tot de Vader dan door Mij”. Sedert het evangelie voor de eerste
maal was gepredikt, toen in Eden werd verklaard dat het Zaad van de vrouw de kop van de slang zou
vermorzelen, was Christus verhoogd als de weg, de waarheid en het leven. Hij was de weg toen Adam
leefde, toen Abel het bloed van het geslachte lam, waardoor het bloed van de Verlosser werd
431