De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 28—Levi Mattheüs
Van de Romeinse ambtenaren in Palestina waren de tollenaars het meest gehaat. Het feit dat de
belastingen werden opgelegd door een vreemde macht, was een voortdurende ergernis voor de Joden,
daar dit hen eraan herinnerde, dat ze hun onafhankelijkheid hadden verloren. En de be-lastinggaarders
waren niet alleen de instrumenten van de Romeinse onderdrukkers; zij persten af in hun eigen voordeel,
en verrijkten zich ten koste van het volk. Een Jood die dit ambt aannam uit de handen van de Romeinen,
werd beschouwd als iemand die de eer van zijn volk verraadde. Hij werd veracht als een afvallige en
werd gerangschikt onder het uitschot van de maatschappij.
Tot deze groep mensen behoorde Levi-Mattheüs, die, na de vier discipelen in Gennesareth, de
volgende was die geroepen werd voor de dienst van Christus. De Farizeeën hadden Mattheüs
geoordeeld naar zijn werkzaamheden, maar Jezus zag in deze man een hart dat openstond om de
waarheid te ontvangen. Mattheüs had geluisterd naar wat de Heiland leerde. Toen de overtuigende
Geest van God zijn zondigheid openbaarde, wilde hij de hulp van Christus inroepen; maar hij was het
uitzonderen door de rabbi’s gewoon, en hij dacht niet dat deze Grote Leraar aandacht aan hem zou
schenken.
Op een dag toen de tollenaar in zijn tolhuis zat, zag hij Jezus aankomen. Groot was zijn verwondering,
toen hij hoorde, hoe de woorden: “Volg Mij” tot hem gericht werden.
Mattheüs “liet alles achter, stond op en volgde Hem”. Er was geen aarzeling, geen vragen, geen
gedachte aan de winstgevende zaken die verwisseld zouden worden voor armoede en ontbering. Het
was hem genoeg, dat hij met Jezus zou zijn, dat hij mocht luisteren naar Zijn woorden en met Hem
zou mogen samenwerken.
Zo was het ook met de discipelen die reeds eerder geroepen waren. Toen Jezus aan Petrus en zijn
metgezellen vroeg, Hem te volgen, verlieten ze onmiddellijk hun boten en netten. Sommigen van de
discipelen hadden vrienden die voor hun onderhoud van hen afhankelijk waren; maar toen ze de
uitnodiging van de Heiland ontvingen, aarzelden ze niet en vroegen ze niet: Waarvan moet ik leven en
mijn gezin onderhouden? Ze waren gehoorzaam aan de oproep; en toen Jezus hun later vroeg: “Toen
Ik u uitzond zonder beurs of reiszak of sandalen, hebt gij toen aan iets gebrek gehad?” konden zij
antwoorden: “Aan niets”.
Mattheüs in zijn rijkdom en Andreas en Petrus in hun armoede moesten dezelfde proef doorstaan; door
elk werd dezelfde wijding gedaan. Op het ogenblik waarop ze succes hadden, toen hun netten gevuld
waren met vis, en de drang van het oude leven het sterkst was, vroeg Jezus van Zijn discipelen bij het
meer alles te verlaten voor het evangeliewerk. Zo wordt iedere ziel beproefd, om te zien of het
verlangen naar tijdelijk goed het grootst is, of het verlangen naar de gemeenschap met Christus.
Een beginsel is altijd veeleisend. Geen mens kan slagen in de dienst van God tenzij zijn gehele hart bij
het werk betrokken is en hij alle dingen verlies acht om de uitnemendheid van de kennis van Christus.
Geen man die een voorbehoud maakt, kan de discipel van Christus zijn, en nog veel minder Zijn
167