De Wens der Eeuwen door Ellen White

hardvochtigheid. Hij dacht, dat, indien Christus een profeet was, Hij zondaren zou herkennen en
bestraffen.
Op deze onuitgesproken gedachte van Simon antwoordde de Heiland: “Simon, Ik heb u iets te zeggen...
Een schuldeiser had twee schuldenaars. De een was hem vijfhonderd schellingen schuldig, de ander
vijftig. Toen zij niet konden betalen, schonk hij het hun beiden. Wie van hen zal hem dan het meest
liefhebben? Simon antwoordde en zeide: Ik onderstel, hij wie hij het meeste geschonken heeft. Hij
zeide tot hem: Gij hebt juist geoordeeld”.
Zoals Nathan tegenover David deed, zo verborg Christus Zijn raak antwoord onder de sluier van een
gelijkenis. Hij legde Zijn gastheer de last op, zijn eigen oordeel uit te spreken. Simon had de vrouw
die hij verachtte, tot zonde gebracht. Zij was bijzonder slecht door hem behandeld. Door de twee
schuldenaars in de gelijkenis werden Simon en de vrouw voorgesteld. Het was niet Jezus’ bedoeling
te leren, dat twee personen zich in verschillende mate verplicht moeten voelen, want ieder was
dankbaarheid schuldig die nooit terugbetaald kon worden. Maar Simon had het gevoel, dat hij
rechtvaardiger was dan Maria, en Jezus wenste, dat hij zag hoe groot zijn schuld werkelijk was. Hij
wilde hem tonen, dat zijn schuld in werkelijkheid groter was dan de schuld van haar, evenveel groter
als de schuld van vijfhonderd penningen groter was dan de schuld van vijftig schellingen.
Simon begon zichzelf nu in een nieuw licht te zien. Hij zag nu, hoe Maria beschouwd werd door
Iemand Die meer was dan een profeet. Hij zag, dat Christus met een scherpe, profetische blik in haar
hart de liefde en toewijding had gezien. Hij werd beschaamd, en besefte, dat hij in tegenwoordigheid
was van Iemand Die hoger stond dan hijzelf.
”Ik ben in uw huis gekomen”, vervolgde Christus; “water voor Mijn voeten hebt gij Mij niet gegeven”;
maar met tranen van berouw, die door liefde werden voortgebracht, heeft Maria Mijn voeten gewassen,
en heeft ze afgedroogd met de haren van haar hoofd. “Een kus hebt gij Mij niet gegeven”, maar deze
vrouw die gij veracht, “heeft van dat Ik binnengekomen ben, niet opgehouden Mijn voeten te kussen”.
Christus somde de kansen op die Simon had gehad om zijn liefde voor Zijn Here te tonen en zijn
waardering voor wat er voor hem was gedaan. Duidelijk, maar nochtans met kiese hoffelijkheid,
verzekerde de Heiland Zijn discipelen, dat Zijn hart treurt, wanneer Zijn kinderen nalaten om hun
dankbaarheid aan Hem te tonen in woorden en liefdedaden.
Hij Die de harten doorzoekt, las de beweegreden die leidde tot de daad van Maria, en Hij zag ook de
geest die Simon ertoe dreef deze woorden te spreken. “Ziet gij deze vrouw?”16 zei Hij tot hem. Zij is
een zondares. “Ik zeg u: Haar zonden zijn haar vergeven, al waren zij vele, want zij betoonde veel
liefde; maar wie weinig vergeven wordt, die betoont weinig liefde”.
Simons koelheid en achteloosheid tegenover de Heiland toonde aan, hoe weinig hij de genade, die hij
had ontvangen, waardeerde. Hij had gedacht, dat hij Jezus eerde door Hem in zijn huis uit te nodigen.
Maar nu zag hij zichzelf zoals hij werkelijk was. Terwijl hij meende, dat hij zijn Gast doorzag, had
zijn Gast hem doorzien. Hij zag, hoe juist het oordeel van Chritus over hem was. Zijn godsdienst was
een gewaad van farizeïsme geweest. Hij had de ontferming van Jezus veracht. Hij had Hem niet erkend
als de Vertegenwoordiger van God. Terwijl Maria een zon-dares was wier zonden waren vergeven,
365