De Wens der Eeuwen door Ellen White

De Heiland stelde Zijn eigen werkwijze tegenover de methoden van Zijn aanklagers. Maandenlang
hadden zij jacht op Hem gemaakt en getracht Hem in de val te lokken en Hem voor een geheime raad
te brengen, waar zij door meineed zouden bereiken wat onmogelijk op eerlijke wijze kon worden
verkregen. Nu brachten zij hun opzet ten uitvoer. Het gevangennemen te middernacht door de menigte,
de bespotting en de hoon voordat Hij was veroordeeld, of zelfs beschuldigd, was hun werkwijze, niet
de Zijne. Hun handelwijze was een schending van de wet. Hun eigen inzettingen verklaarden, dat ieder
mens als onschuldig moest worden behandeld, totdat bewezen was dat hij schuldig was. De priesters
werden door hun eigen inzettingen veroordeeld.
Jezus wendde Zich tot Zijn ondervrager en zei: “Waarom vraagt gij Mij?” Hadden de priesters en
oversten geen spionnen uitgezonden om Zijn bewegingen gade te slaan en ieder woord van Hem over
te brengen? Waren zij niet overal waar mensen samen waren, aanwezig geweest, en hadden zij niet
aangaande alles wat Hij zei en deed de priesters ingelicht? “Vraag hun die gehoord hebben wat Ik tot
hen gesproken heb”, antwoordde Jezus; “zie, dezen weten wat Ik gezegd heb”.
Annas werd tot zwijgen gebracht door dit vastbesloten antwoord. Vrezende dat Christus iets zou
zeggen over de manier waarop hij had gehandeld en wat hij liever verborgen wilde houden, zei hij op
dat ogenblik niets meer tegen Hem. Een van zijn dienaars, die met toorn werd vervuld toen hij zag hoe
Annas tot zwijgen was gebracht, sloeg Jezus in het gelaat, met de woorden: “Antwoordt Gij zó de
hogepriester?”
Christus antwoordde kalm: “Indien Ik verkeerd gesproken heb, geef aan wat verkeerd was, maar indien
het goed was, waarom slaat gij Mij?” Hij sprak geen vlammende woorden van wraakzucht. Zijn kalme
antwoord kwam uit een zondeloos, geduldig en zachtmoedig hart, dat niet tot toorn kon worden
gebracht.
Christus leed zwaar onder hoon en belediging. Door de handen van de wezens die Hij had geschapen
en voor wie Hij een oneindig groot offer bracht, ontving Hij iedere denkbare smaad. En Hij leed
naarmate de volmaaktheid van Zijn heiligheid en Zijn haat tegen de zonde. Zijn verhoor door mensen
die zich als duivels gedroegen, was voor Hem een voortdurend offer. Omringd te worden door
menselijke wezens die door Satan werden beheerst, was voor Hem weerzinwekkend. En Hij wist dat
Hij, door Zijn goddelijke macht te laten ontvlammen, Zijn wrede pijnigers in een ogenblik in het stof
kon doen vallen. Dit maakte Zijn beproeving nog zwaarder te verdragen.
De Joden zagen uit naar een Messias Die Zich met uiterlijk vertoon zou openbaren. Zij verwachtten
dat Hij, door een flits van Zijn overweldigende wil, de loop van de gedachten der mensen zou
veranderen en hen zou noodzaken Zijn oppermacht te erkennen. Op deze wijze, meenden zij, zou Hij
Zijn eigen verheerlijking verzekeren en hun eerzuchtige hoop vervullen. Toen Christus nu met
verachting werd bejegend, kwam er een sterke verzoeking bij Hem op om Zijn goddelijk karakter te
openbaren. Door een woord, een blik, kon Hij Zijn vervolgers dwingen te belijden, dat Hij Here was
boven koningen en machthebbers, priesters en tempel. Maar het was Zijn moeilijke taak om de plaats
te behouden die Hij had gekozen, één met de mensheid.
453