De Wens der Eeuwen door Ellen White

Tot hun droefheid waren de discipelen gedwongen te erkennen, dat Israël Hem niet als hun Messias
herkend had. Toen sommigen Zijn wonderen zagen, verklaarden ze inderdaad, dat Hij de Zoon van
David was De schare die gespijzigd was bij Bethsaïda, had Hem willen uitroepen tot koning van Israël.
Velen waren bereid Hem aan te nemen als een profeet; maar zij geloofden niet, dat Hij de Messias was.
Nu stelde Jezus een tweede vraag, die betrekking had op de discipelen zelf: “Maar gij, wie zegt gij,
dat Ik ben?” Petrus antwoordde: “Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God!”
Vanaf het begin had Petrus geloofd, dat Jezus de Messias was. Vele anderen, die overtuigd waren door
de prediking van Johannes de Doper, en Christus hadden aangenomen, begonnen aan de zending van
Johannes te twijfelen toen hij in de gevangenis geworpen en ter dood werd gebracht; en nu twijfelden
zij eraan of Jezus de Messias was, naar Wie zij zolang hadden uitgezien. Velen van de discipelen die
vurig verlangd hadden, dat Jezus Zijn plaats zou innemen op de troon van David, verlieten Hem, toen
zij begrepen dat dit niet in Zijn bedoeling lag. Maar Petrus en zijn metgezellen bleven trouw betonen.
Het weifelend gedrag van hen die gisteren prezen en vandaag veroordeelden, verwoestte het geloof
van de ware volgeling van Christus niet.
Petrus verklaarde: “Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God”. Hij wachtte niet, tot koninklijke
eer zijn Here zou kronen, maar nam Hem aan in Zijn vernedering, Petrus had het geloof van de
twaalven tot uitdrukking gebracht. Toch begrepen de discipelen nog lang niet de zending van Christus.
De tegenstand en de verkeerde uitleg van de priesters en oversten, hoewel dit hen niet van Christus
kon afwenden, brachten hen niettemin in grote verwarring. Zij zagen hun weg niet duidelijk voor zich.
De invloed van hun vroegere opvoeding, het onderwijs van de rabbi’s, en de macht van de overlevering,
onderschepten nog altijd hun inzicht in de waarheid. Van tijd tot tijd schenen kostbare lichtstralen van
Jezus op hen, maar toch waren zij vaak als mensen die tastend in de schaduw voortgingen. Maar op
deze dag, voor dat zij oog in oog gebracht werden met de grote beproeving van hun geloof, rustte de
Heilige Geest met kracht op hen. Een ogenblik lang werden hun ogen afgewend van “het zichtbare”,
om het “onzichtbare” te zien. Onder de sluier van de menselijke natuur zagen zij de heerlijkheid van
de Zoon van God.
Jezus antwoordde Petrus met de woorden: “Zalig zijt gij, Simon Barjona, want vlees en bloed heeft u
dat niet geopenbaard, maar Mijn Vader, Die in de hemelen is”. De waarheid die Petrus had beleden, is
de grondslag voor het geloof van de gelovige. Dat is hetgene waarvan Christus Zelf verklaarde, dat het
het eeuwige leven was. Maar het bezitten van deze kennis was geen reden tot zelfverheerlijking. Niet
door eigen wijsheid of goedheid was het aan Petrus geopenbaard. Nooit kan een mens uit zichzelf
kennis van het goddelijke verkrijgen. “Zij zijn hoog als de hemel; wat kunt gij doen? dieper dan het
dodenrijk; wat kunt gij weten?” Alleen de geest van aanneming kan ons de diepe dingen van God
openbaren, die “geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord en wat in geen mensenhart is
opgekomen”. “Want óns heeft God het geopenbaard door de Geest. Want de Geest doorzoekt alle
dingen, zelfs de diepten Gods”. “Des Heren vertrouwelijke omgang is met wie Hem vrezen”; en het
feit, dat Petrus de heerlijkheid van Christus gezien had, was een bewijs dat hij “door God geleerd” was.
Ja, inderdaad, “zalig zijt gij, Simon Barjona, want vlees en bloed heeft u dat niet geopenbaard”.
265