De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 85—Nog eens bij het meer
Jezus had bepaald, dat Hij Zijn discipelen in Galilea zou ontmoeten; en spoedig nadat de week van het
Pascha voorbij was, richtten zij hun schreden derwaarts. Hun afwezigheid te Jeruzalem tijdens het
feest zou als ontrouw en afvalligheid zijn uitgelegd; daarom bleven zij tot het einde ervan. Maar toen
dit voorbij was, keerden zij vol vreugde naar huis terug om de Heiland te ontmoeten, zoals Hij had
verordend.
Er bevonden zich zeven van de discipelen in het gezelschap. Zij droegen de eenvoudige kledij van
vissers; zij waren arm aan aardse goederen, maar rijk aan kennis en werken der waarheid, wat hun in
de ogen des Hemels de hoogste rang als leraars gaf. Zij hadden niet gestudeerd aan de profetenscholen;
gedurende drie jaren hadden zij onderwijs ontvangen van de grootste Leraar Die de wereld ooit heeft
gekend. Door Zijn onderricht waren zij edeler, intelligent en beschaafd geworden, machten waardoor
mensen tot kennis der waarheid gebracht zouden kunnen worden.
Veel van de tijd van het dienstwerk van Christus was in de omgeving van het Meer van Galilea
doorgebracht. Toen de discipelen bijeenkwamen op een plaats waar zij waarschijnlijk niet gestoord
zouden worden, bemerkten zij, dat zt omringd waren door herinneringen aan Jezus en Zijn machtige
werken. Op deze zee had Jezus, terwijl hun harten van angst vervuld waren en een sterke storm hen
ten ondergang joeg, op de golven gewandeld om hen te redden. Hier was de storm gestild door Zijn
woord. Zij konden het strand zien waar meer dan tienduizend mensen van een paar broodjes en visjes
gevoed waren. Niet ver hier vandaan lag Kapernaüm, waar zovele wonderen hadden plaatsgevonden.
Terwijl de discipelen het tafereel aanschouwden, waren hun gedachten vervuld van de woorden en
daden van hun Heiland.
Het was een aangename avond, en Petrus, die nog steeds veel van zijn oude liefhebberij in boten en
visvangst had, stelde voor, dat zij het meer zouden opgaan en hun netten zouden uitwerpen. Allen
waren bereid met dit plan in te stemmen; zij hadden behoefte aan voedsel en kleding, waarin de
opbrengst van een nacht succesvol vissen zou kunnen voorzien. Zo voeren zij uit in hun boten, maar
zij vingen niets. De gehele nacht zwoegden zij, zonder succes. Tijdens die vermoeiende uren spraken
zij over hun afwezige Here, en zij haalden de heerlijke gebeurtenissen op waarvan zij, tijdens Zijn
dienstwerk bij het meer, getuigen waren geweest. Zij vroegen zich af hoe hun eigen toekomst zou zijn,
en werden bedroefd over hetgeen voor hen lag.
Al deze tijd volgde een eenzame toeschouwer op de kust hen met Zijn ogen, terwijl Hijzelf ongezien
bleef. Eindelijk daagde de morgen. Het schip bevond zich slechts op kleine afstand van de oever, en
de discipelen zagen een vreemdeling op de oever staan die hen aansprak met de vraag: “Kinderen, hebt
gij ook enige toespijs?” Toen zij antwoordden: “Neen”, zei Hij tot hen: “Werpt uw net uit aan de
rechterzijde van het schip en gij zult vinden. Zij wierpen het (net) uit en konden het niet meer trekken
vanwege de menigte der vissen”. Johannes herkende de vreemdeling en riep naar Petrus: “Het is de
Here!” Petrus was zó uitgelaten en zó verblijd, dat hij zich in zijn geestdrift in het water stortte en
weldra aan de zijde van zijn Meester stond. De andere discipelen kwamen in hun boot, terwijl ze het
net met de vissen meesleepten. “Toen zij dan aan land gekomen waren, zagen zij een kolenvuur liggen
en vis daarop en brood”.
527