De Wens der Eeuwen door Ellen White

te brengen met dezelfde middelen die zoveel succes hadden bij het mensdom in de beginne. Hoe listig
had Satan Eva in Eden benaderd! “God heeft zeker wel gezegd: Gij zult niet eten van enige boom in
de hof?” Tot zover waren de woorden van de verleider waar, maar in de manier waarop hij ze uitsprak,
lag een verborgen verachting voor de woorden van God. Er was een bedekte ontkenning, een twijfel
aan de waarheidsliefde van God. Satan trachtte in het hart van Eva de gedachte te doen post vatten, dat
God niet zou doen wat Hij gezegd had; dat het onthouden van zo’n prachtige vrucht een tegenspraak
was van Zijn liefde en mededogen met de mens. En zo trachtte de verleider nu Christus te vervullen
met zijn eigen gevoelens. “Indien Gij Gods Zoon zijt.” De woorden spreken van bitterheid in zijn hart.
In de toon van zijn stem ligt een uitdrukking van volslagen ongeloof. Zou God Zijn eigen Zoon op
deze wijze behandelen? Zou Hij Hem in de woestijn achterlaten bij de wilde dieren, zonder voedsel,
zonder metgezellen, zonder troost? Hij tracht op bedekte wijze te kennen te geven, dat het nooit in
Gods bedoeling gelegen heeft, dat Zijn Zoon in zo’n toestand zou geraken. “Indien Gij Gods Zoon
zijt”, toon dan Uw macht door Uzelf te verlossen van die knagende honger. Zeg, dat deze steen brood
moet worden.
De woorden uit de hemel: “Deze is Mijn Zoon, de Geliefde, in Wie Ik Mijn welbehagen heb”, klonken
nog na in de oren van Satan. Maar hij was vastbesloten het geloof van Christus in dit getuigenis te
doen wankelen. Het woord van God verzekerde Christus van Zijn goddelijke opdracht. Hij was
gekomen om als mens onder de mensen te leven, en juist dit woord verklaarde Zijn band met de hemel.
Het was Satans opzet Hem aan dat woord te doen twijfelen. Als hij het vertrouwen van Christus in
God aan het wankelen kon brengen, wist Satan dat de overwinning in de gehele strijd de zijne zou zijn.
Dan kon hij zegepralen over Jezus. Hij hoopte dat Christus, gedrongen door wanhoop en honger, het
geloof in Zijn Vader zou verliezen en een wonder verrichten ten behoeve van Zichzelf. Had Hij dit
gedaan, dan zou het verlossingsplan zijn verijdeld.
Toen Satan en de Zoon van God voor het eerst met elkaar in conflict kwamen, was Christus de
bevelvoerder van de hemelse legerscharen; en Satan, de leider van de opstand in de hemel, werd
uitgeworpen. Nu is ogenschijnlijk de toestand omgekeerd, en Satan gebruikt het voordeel dat hij meent
te hebben, zo goed mogelijk. Hij zegt, dat een van de machtigste engelen uit de hemel verbannen is.
De verschijning van Jezus wijst erop, dat Hij die gevallen engel is, verlaten van God en begeven door
de mensen. Een goddelijk wezen zou in staat zijn zijn bewering door het verrichten van een wonder te
ondersteunen: “Indien Gij Gods Zoon zijt, zeg dan tot deze steen dat hij brood worde”. Zulk een bewijs
van scheppende kracht, dringt de verleider aan, zou het doorslaggevend bewijs zijn van Zijn
goddelijkheid. Het zou de strijd tot een einde brengen.
Niet zonder strijd kon Jezus in stilte luisteren naar de aartsbedrieger. Maar de Zoon van God behoefde
Zijn goddelijkheid niet aan Satan te bewijzen, of de reden van Zijn vernedering aan hem uit te leggen.
Door toe te geven aan de eisen van de opstandeling zou er niets goeds worden bereikt voor het heil
van de mensen of voor de eer van God. Was Christus ingegaan op het voorstel van de vijand, dan zou
Satan toch nog hebben gezegd: Geef mij een teken, opdat ik mag geloven, dat Gij de Zoon van God
zijt. Het bewijs zou nutteloos zijn geweest om de opstandigheid in zijn hart te breken. En Christus
mocht de goddelijke kracht niet tot eigen voordeel gebruiken. Hij was gekomen om de beproeving te
dragen zoals wij dat moeten doen, om ons op die wijze een voorbeeld na te laten van geloof en
gehoorzaamheid. Noch hier noch in enige volgende periode van Zijn aardse leven heeft Hij een wonder
63