De Wens der Eeuwen door Ellen White

uitdrukking op haar gezicht, een verandering in haar gehele verschijning. Hun belangstelling werd
gewekt om Jezus te zien. “Zij gingen de stad uit en kwamen tot Hem.”
Terwijl Jezus nog steeds bij de put zat, keek Hij uit over de korenvelden die zich voor Hem uitstrekten,
het tere groen beroerd door het gouden zonlicht. Hij wees Zijn discipelen op het schouwspel en
gebruikte het als een symbool: “Zegt gij niet: Nog vier maanden, dan komt de oogst? Zie, Ik zeg u,
slaat uw ogen op en beschouwt de velden, dat zij wit zijn om te oogsten”.24 En terwijl Hij sprak, keek
Hij naar de groepjes mensen die naar de bron kwamen. Het zou nog vier maanden duren eer het groen
geoogst kon worden, maar hier was een oogst die rijp was voor de maaier.
“Reeds ontvangt de maaier loon”, zei Hij, “en verzamelt hij vrucht ten eeuwigen leven, opdat de zaaier
zich tegelijk met de maaier verblijde. Want hier is de spreuk waarachtig: De een zaait, de ander maait”.
Hier wijst Christus op de heilige dienst, welke zij die het evangelie aannemen, aan God verplicht zijn.
Zij moeten Zijn levende werktuigen zijn. Hij vraagt van hen, dat zij Hem persoonlijk dienen. En of we
nu zaaien of oogsten, we werken voor God. De één zaait het zaad, een ander haalt de oogst binnen en
zowel de zaaier als de maaier ontvangt loon. Zij verheugen zich samen over het resultaat van hun
arbeid.
Jezus zei tot Zijn discipelen: “Ik heb u uitgezonden om datgene te maaien wat u geen arbeid heeft
gekost; anderen hebben gearbeid en gij hebt de vrucht van hun arbeid geplukt”.
De Heiland blikte vooruit naar de grote oogst op de Pinksterdag. De discipelen mochten dat niet
beschouwen als een resultaat van hun eigen arbeid. Zij plukten de vruchten van de arbeid van anderen.
Sinds de val van Adam had Christus het zaad van Zijn woord toevertrouwd aan Zijn uitverkoren
dienaren, om gezaaid te worden in de harten der mensen. En een ongeziene macht, een
allesvermogende kracht had stil maar succesvol gearbeid om de oogst voort te brengen. De dauw en
de regen en de zonneschijn van Gods genade werden gegeven om het zaad der waarheid te verfrissen
en te voeden. Christus stond op het punt het zaad te begieten met Zijn eigen bloed. Zijn discipelen
hadden het voorrecht Gods medearbeiders te zijn. Zij waren medewerkers van Christus en van de
heilige mannen uit oude tijden. Door de uitstorting van de Heilige Geest werden op één dag duizenden
bekeerd. Dit was het resultaat van het zaaien van Christus, de oogst van Zijn werk.
In de woorden die gesproken werden tot de vrouw aan de bron, werd het goede zaad gezaaid, en hoe
snel werd de oogst binnengehaald! De Samaritanen kwamen, hoorden Jezus en geloofden in Hem. Ze
drongen om Hem heen rond de put, overstelpten Hem met vragen, en namen gretig Zijn verklaringen
aan van vele dingen die duister waren geweest voor hen. Terwijl zij luisterden, begon hun
verslagenheid te verdwijnen. Zij waren als mensen die zich in een grote duisternis bevonden, en nu
een plotselinge lichtstraal volgden totdat zij het daglicht gevonden hadden. Maar ze waren niet
tevreden met dit korte onderhoud. Zij waren verlangend meer te vernemen en ook dat hun vrienden
zouden luisteren naar deze wonderlijke leraar. Zij nodigden Hem uit om naar hun stad te komen, en
smeekten. Hem om bij hen te blijven. Hij vertoefde twee dagen lang in Samaria, en nog veel meer
geloofden in Hem.
111