De Wens der Eeuwen door Ellen White

Christus’ verontwaardiging was gericht tegen de huichelarij, de grove zonden, waardoor de mensen
bezig waren hun eigen ziel te gronde te richten, doordat ze de mensen bedrogen en God onteerden. In
de schijnschone, bedriegelijke redenering van de priesters en oversten zag Hij de werking van de
machten van Satan. Scherp en grondig had Hij de zonde aan de kaak gesteld; maar Hij sprak geen
woorden van wraak. Hij was heilig vertoornd tegen de vorst der duisternis; maar Hij openbaarde geen
geprikkelde geest. Zo zal ook de christen die in harmonie met God leeft en de goede karaktertrekken
liefde en barmhartigheid bezit, een rechtvaardige verontwaardiging gevoelen over de zonde, maar hij
zal zich niet door zijn hartstocht laten meeslepen om te smaden die hem smaden. Zelfs wanneer hij
mensen ontmoet die door een duistere macht ertoe worden gedreven om te volharden in de leugen, zal
hij zijn kalmte en zelfbeheersing in Christus bewaren.
Goddelijk mededogen tekende zich af op het gelaat van de Zoon van God, toen Hij een wijlende blik
wierp op de tempel en daarna op Zijn toehoorders. Met een stem die verstikt was door diepe zielesmart
en bittere tranen, riep Hij uit: “Jeruzalem, Jeruzalem, dat de profeten doodt, en stenigt wie tot u
gezonden zijn, hoe dikwijls heb Ik uw kinderen willen vergaderen gelijk een hen haar kuikens onder
haar vleugels vergadert, en gij hebt niet gewild”. Dit is de strijd die gepaard gaat met het afscheid. In
de klacht van Christus stortte het hart van God Zelf zich uit. Het is het geheimzinnig vaarwel van de
lankmoedige liefde van de Godheid.
Farizeeën zowel als Sadduceeën waren tot zwijgen gebracht. Jezus riep Zijn discipelen en maakte Zich
gereed om de tempel te verlaten, niet als iemand die verslagen is en gedwongen wordt om de
tegenwoordigheid van zijn tegenstanders te verlaten, maar als iemand wiens werk volbracht was. Hij
trok Zich terug als overwinnaar in de strijd.
De kostelijke waarheden die op die gedenkwaardige dag van de lippen van Christus klonken, werden
in de harten van velen als schatten bewaard. Daaruit ontsproten nieuwe gedachten, werden nieuwe
verlangens gewekt, en begon een nieuwe geschiedenis. Na de kruisiging en de opstanding van Christus
kwamen deze mensen naar voren en vervulden hun goddelijke opdracht met een wijsheid en ijver die
overeenkwamen met de grootheid van het werk. Zij droegen een boodschap uit die sprak tot de harten
van de mensen, en die het oude bijgeloof, dat lange tijd het leven van duizenden in de groei had
belemmerd, deed verzwakken. Voor hun getuigenis werden menselijke theorieën en filosofieën als
ijdele fabels. Machtig waren de gevolgen die voortvloeiden uit de woorden die de Heiland sprak tot
die verbaasde, van ontzag vervulde menigte in de tempel te Jeruzalem.
Maar Israël als volk had zich van God afgescheiden. De natuurlijke takken van de olijfboom werden
afgebroken. Terwijl Hij voor de laatste maal naar het binnenste van de tempel keek, zei Jezus met
treurend gemoed: “Zie, uw huis wordt aan u overgelaten. Want Ik zeg u, gij zult Mij van nu aan niet
meer zien, totdat gij zegt: Gezegend Hij Die komt in de naam des Heren!” Tot op dat ogenblik had Hij
de tempel het huis Zijns Vaders genoemd; maar nu, wanneer de Zoon van God Zich buiten die muren
zou begeven, zou de tegenwoordigheid van God voor altijd worden onttrokken aan de tempel die ter
Zijner ere was gebouwd. Vanaf dat ogenblik zouden de plechtigheden daarin zonder betekenis, de
tempeldienst een schijnvertoning zijn.
401