De Wens der Eeuwen door Ellen White

de waarheid. Door naar Galilea te gaan, zocht Jezus geen eenzaamheid of afzondering. In die tijd was
de provincie de bakermat van een dichte bevolking, met een veel grotere mengeling van mensen uit
andere volken dan in Judea het geval was.
Toen Jezus door Galilea reisde, onderwijzende en genezende, kwamen grote menigten tot Hem uit de
steden en dorpen. Velen kwamen zelfs uit Judea en de aangrenzende provincies. Dikwijls was Hij
gedwongen Zich te verbergen voor de mensen. De geestdrift werd zó groot, dat het nodig was om
voorzorgsmaatregelen te nemen, om te vermijden dat de Romeinse gezaghebbers voor een opstand
zouden duchten. Nooit tevoren was er zulk een tijd als deze geweest in de wereld. De hemel werd naar
de mensen toegebracht. Hongerige en dorstige zielen die reeds lang gewacht hadden op de verlossing
van Israël, verlustigden zich nu in de genade van een barmhartige Heiland.
De kern van de prediking van Christus was: “De tijd is vervuld en het koninkrijk Gods is nabij gekomen.
Bekeert u en gelooft het evangelie”. Zo was de evangelieboodschap, zoals die door de Heiland Zelf
gegeven werd, gebaseerd op de profetieën. De “tijd” waarvan Hij verklaarde, dat ze vervuld was, was
de periode die door de engel Gabriël bekendgemaakt was aan Daniël. “Zeventig weken”, zei de engel,
“zijn bepaald over uw volk en uw heilige stad, om de overtreding te voleindigen, de zonde af te sluiten,
de ongerechtigheid te verzoenen, en om eeuwige gerechtigheid te brengen, gezicht en profeet te
bezegelen en iets allerheiligst te zalven”. Een dag in de profetie betekent een jaar; zie Num. :34; Ez. :.
De zeventig weken of vierhonderd negentig dagen stellen vierhonderd negentig jaren voor. Voor deze
periode wordt een beginpunt gegeven: “Weet dan en versta: vanaf het ogenblik dat het woord uitging
om Jeruzalem te herstellen en te herbouwen tot op een gezalfde, een vorst, zijn zeven weken en
tweeënzestig weken”, negenenzestig weken, of vierhonderd drieëntachtig jaar. Het bevel om
Jeruzalem te herstellen en te herbouwen zoals dat in zijn geheel werd uitgevaardigd door Artaxerxes
Longimanus (zie Ezra :; :, ), trad in werking in de herfst van het jaar 457 vóór Christus. Gerekend
vanaf die tijd reiken vierhonderd drieëntachtig jaren tot aan de herfst van na Christus. Volgens de
profetie zou deze periode zich uitstrekken tot op de Messias, de Gezalfde. In na Chr. ontving Jezus
bij Zijn doop de zalving van de Heilige Geest en begon spoedig daarna Zijn dienstwerk. Toen werd de
boodschap verkondigd: “De tijd is vervuld”.
Voorts zei de engel: “En Hij zal het verbond voor velen zwaar maken, een week lang” (zeven jaar).
Zeven jaar lang nadat de Heiland Zijn dienstwerk begonnen was, zou het evangelie in het bijzonder
tot de Joden gepredikt worden; drie en een half jaar door Christus Zelf, en daarna door de apostelen.
“In de helft van de week zal Hij slachtoffer en spijsoffer doen ophouden.” In het voorjaar van het jaar
31 n. Chr. werd Christus, het ware Offer, op Golgotha ten offer gebracht. Toen werd het voorhangsel
in de tempel in tweeën gescheurd, waardoor werd aangetoond dat de heiligheid en betekenis van de
offerdienst verdwenen was. De tijd was gekomen waarop de aardse slachten spijsoffers zouden
ophouden.
De ene week — zeven jaar — eindigde in het jaar 34 n. Chr. Toen bevestigden de Joden, door de
steniging van Stefanus, uiteindelijk hun verwerping van het evangelie; de discipelen, die door de
vervolging naar alle kanten werden verstrooid, “trokken het land door, bet evangelie verkondigende”.
En kort daarna werd de vervolger Saulus bekeerd en werd Paulus, de apostel voor de heidenen.
138