De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 32—De Hoofdman
Christus had tot de hoveling wiens zoon Hij genezen had, gezegd: “Indien gijlieden geen tekenen en
wonderen ziet, zult gij niet geloven”. Het deed Hem pijn, dat Zijn eigen volk deze uiterlijke tekenen
van Zijn Messiasschap eiste. Steeds weer had Hij Zich verwonderd over hun orgeloof. Maar Hij
verwonderde zich over het geloof van de hoofdman die tot Hem kwam. De hoofdman twijfelde niet
aan de macht van de Heiland. Hij vroeg Hem zelfs niet persoonlijk een wonder te komen verrichten.
“Spreek slechts een woord”, zei hij, “en mijn knecht zal herstellen”.
De knecht van de hoofdman was door een verlamming getroffen en lag op sterven. Bij de Romeinen
waren de dienstknechten slaven, die gekocht en verkocht werden op de marktpleinen, en die bejegend
werden met scheldwoorden en wreedheid; maar de hoofdman was uitermate gehecht aan zijn dienaar
en verlangde zeer dat hij zou genezen. Hij geloofde, dat Tezus hem kon genezen. Hij had de Heiland
nog niet gezien, maar de vernalen die hij gehoord had, hadden hem met geloof vervuld. Ondanks de
vormendienst van de Joden was deze Romein ervan overtuigd, dat hun godsdienst op een hoger plan
stond dan de zijne. Hij was reeds door de belemmeringen van nationale vooroordelen en haat, die de
overwinnaars scheidden van het overwonnen volk, heengedrongen. Hij had eerbied getoond voor de
dienst van God, en had de Joden, als Zijn aanbidders, vriendelijk behandeld. In de leer van Christus,
zoals die aan hem overgebracht was, vond hij datgene wat tegemoet kwam aan de behoefte van zijn
ziel. Alles wat geestelijk was in hem, gaf gehoor aan de woorden van de Heiland. Maar hij gevoelde
zich onwaardig om in de tegenwoordigheid van Jezus te komen, en hij deed een beroep op de oudsten
der Joden om een verzoek te doen voor de genezing van zijn knecht. Zij kenden de Grote Leraar, en
zouden, naar hij meende, weten hoe ze Hem moesten benaderen om Zijn gunst te winnen.
Toen Jezus Kapernaüm binnenkwam, trad Hem een delegatie van de oudsten tegemoet, die Hem
vertelden over de wens van de hoofdman. Zij “drongen zeer bij Hem aan, want, zeiden zij, hij is waard,
dat Gij dit voor hem doet; want hij heeft ons volk lief en onze synagoge heeft hij gebouwd”.
Onmiddellijk ging Jezus op weg naar het huis van de hoofman, maar omdat de menigte op Hem
aandrong, vorderde Hij langzaam. Het nieuws van Zijn komst ging aan Hem vooraf, en de hoofdman,
in zijn gebrek aan zelfvertrouwen, zond Hem de boodschap: “Here, doe geen moeite, want ik ben niet
waard dat Gij onder mijn dak komt”. Maar de Heiland vervolgde Zijn weg, en ten slotte waagde de
hoofdman het, Hem te naderen, en de boodschap af te maken met de woorden: “Daarom heb ik ook
mijzelf niet waardig geacht tot U te komen, maar spreek (slechts) een woord, en mijn knecht moet
herstellen. Want ik neem zelf een ondergeschikte plaats in met soldaten onder mij, en ik zeg tot de een:
Ga heen, en hij gaat heen, en tot een ander: Komt, en hij komt, en tot mijn slaaf: Doe dit en hij doet
het”. Zoals ik de macht van Rome vertegenwoordig, en mijn soldaten mijn gezag erkennen als
soeverein, zo vertegenwoordigt Gij de macht van de oneindige God, en alle geschapen dingen
gehoorzamen Uw woord. Gij kunt de ziekte bevel geven heen te gaan, en ze zal U gehoorzamen. Gij
kunt Uw hemelse boodschappers bevel geven, en ze zullen genezende kracht schenken. Spreek slechts
dat woord, en mijn knecht zal genezen worden.
198