De Wens der Eeuwen door Ellen White

Het “ene” dat Martha nodig had, was een kalme, toegewijde geest, een groter verlangen naar kennis
aangaande het toekomstige, onsterfelijke leven, en de genadegaven die noodzakelijk zijn voor
geestelijke vooruitgang. Zij had minder bezorgdheid nodig voor de dingen die voorbijgaan, en meer
voor de dingen die voor eeuwig blijven bestaan. Jezus wil Zijn kinderen leren, iedere gelegenheid aan
te grijpen om kennis te vergaren die hen wijs zal maken tot zaligheid. De zaak van Christus heeft
plichtsgetrouwe, doortastende werkers nodig. Er is een groot arbeidsterrein voor de Martha’s, met hun
ijver voor actief godsdienstig werk. Maar laat hen eerst met Maria aan de voeten van Jezus zitten.
Laten ijver, stiptheid en werklust geheiligd worden door de genade van Christus; dan zal het leven een
onoverwinnelijke kracht ten goede worden.
Smart deed zijn intrede in het vredige huis waar Jezus had gerust. Lazarus werd door een plotselinge
ziekte aangetast, en zijn zusters zonden een boodschap naar de Heiland, zeggende: “Here, zie, die Gij
liefhebt, is ziek”. Zij zagen de ernst van de ziekte die hun broer had aangegrepen, maar zij wisten, dat
Christus had getoond in staat te zijn alle soorten ziekten te genezen. Zij geloofden, dat Hij met hen zou
medeleven in hun smart; daarom drongen ze er niet op aan, dat Hij terstond zou komen, maar zonden
alleen vol vertrouwen het bericht: “Die Gij liefhebt is ziek”. Zij dachten, dat Hij terstond aan deze
boodschap gehoor zou geven, en zo gauw Hij Bethanië kon bereiken, bij hen zou zijn.
Vol verlangen wachtten zij op bericht van Jezus. Zolang er nog een teken van leven in hun broeder
was, baden zij en zagen uit naar de komst van Jezus. Maar de boodschapper keerde zonder Hem terug.
Niettemin bracht hij de boodschap mee: “Deze ziekte is niet ten dode”, en zij klemden zich vast aan
de hoop dat Lazarus in leven zou blijven. Op tedere wijze trachtten zij woorden van hoop en
bemoediging te spreken tot de zieke, die bijna bewusteloos was. Toen Lazarus stierf, waren zij bitter
teleurgesteld; maar zij voelden de ondersteunende genade van Christus, en dit weerhield hen ervan
ook maar enige blaam op de Heiland te werpen.
Toen Christus de boodschap ontving, meenden de discipelen, dat Hij deze koel ontving. Hij legde niet
die smart aan de dag die ze van Hem verwachtten. Hen aanziende zei Hij: “Deze ziekte is niet ten dode,
maar ter ere Gods, opdat de Zoon van God erdoor verheerlijkt worde”. Nog twee dagen bleef Hij op
de plaats waar Hij was. Dit uitstel was voor de discipelen een raadsel. Welk een vertroosting zou Zijn
aanwezigheid betekenen voor het getroffen gezin, dachten zij. De discipelen waren zeer goed op de
hoogte van Zijn grote toegenegenheid voor de familie in Bethanië, en zij waren verbaasd dat Hij niet
reageerde op de droeve boodschap: “Die Gij liefhebt, is ziek”.
Christus scheen gedurende de twee dagen de boodschap uit Zijn gedachten te hebben verbannen want
Hij sprak niet over Lazarus. De discipelen dachten aan Johannes de Doper, de voorloper van Jezus. Zij
hadden zich verwonderd afgevraagd, waarom Jezus, Die de macht bezat om heerlijke wonderen te
verrichten, had toegestaan dat Johannes in de gevangenis wegkwijnde en een geweldadigde dood stierf.
Waarom redde Christus niet het leven van Johannes, terwijl Hij zulk een kracht bezat? Deze vraag was
dikwijls gesteld door de Farizeeën, die dit voorstelden als een onweerlegbaar argument tegen de
bewering van Christus dat Hij de Zoon van God was. De Heiland had Zijn discipelen gewaarschuwd
voor beproevingen, verliezen en vervolging. Zou Hij hen alleen laten in de beproeving? Sommigen
vroegen zich af, of ze zich hadden vergist in Zijn zending. Allen waren ernstig verontrust.
339