De Wens der Eeuwen door Ellen White

werden opgehitst om de waarheid te vernietigen, stelde de Here Zijn dienaars voor het aangezicht van
koningen en heersers, opdat zij en hun volk het licht zouden mogen ontvangen. Keer op keer werden
de grootste vorsten ertoe gebracht het oppergezag uit te roepen van de God die door hun Hebreeuwse
gevangenen gediend werd.
Door de Babylonische ballingschap werden de Israëlieten afdoende genezen van het aanbidden van
gehouwen beelden. Gedurende de eeuwen die daarop volgden, leden zij onder de druk van heidense
vijanden, tot zij de vaste overtuiging kregen dat hun voorspoed afhing van hun gehoorzaam-heid aan
de wet van God. Bij zeer velen van hen werd echter de gehoorzaamheid niet gedreven door liefde. Het
motief was zelfzuchtig. Zij dienden God uiterlijk als middel tot het verkrijgen van nationale grootheid.
Zij werden niet het licht der wereld, maar sloten zich van de wereld af om te ontkomen aan de
verleiding weer afgoden te gaan dienen. In de aanwijzingen die God hun door Mozes had gegeven,
had Hij aan hen beperkingen opgelegd betreffende de omgang met afgodendienaars, maar deze leer
werd verkeerd uitgelegd. De aanwijzingen waren gegeven om te voorkomen dat ze zich zouden
overgeven aan heidense gebruiken. Nu werden ze echter gebruikt om een scheidsmuur op te trekken
tussen Israël en andere volken. De Joden beschouwden Jeruzalem als hun hemel, en ze waren afgunstig,
uit vrees dat de Here aan de heidenen genade zou bewijzen.
Na de terugkeer uit Babylon werd veel aandacht aan het godsdienstonderwijs besteed. Overal in het
land werden synagogen opgericht, waar door priesters en schriftgeleerden de wet werd verklaard. Er
werden scholen opgericht waar behalve kunsten en wetenschappen ook de beginselen der
gerechtigheid zouden worden onderwezen. Maar deze instellingen geraakten verdorven. Tijdens de
ballingschap hadden velen van het volk heidense denkbeelden en gewoonten aangenomen, en deze
werden nu in hun godsdienst ingevoerd. In vele dingen pasten zij zich bij de gebruiken der
afgodendienaars aan.
Toen de Joden van God afdwaalden, verloren zij in hoge mate uit het oog hetgeen zij omtrent de
plechtige offerdienst hadden geleerd. Die dienst was door Christus Zelf ingesteld. Ieder onderdeel
daarvan was een zinnebeeld van Hem; en deze dienst was vol van levenskracht en geestelijke
schoonheid geweest. Maar de Joden verloren het geestelijk leven uit hun erediensten, en klemden zich
vast aan de dode vormen. Zij vertrouwden op de offers en voorschriften zelf, in plaats te steunen op
Hem op Wie ze heenwezen. Ten einde de plaats van hetgeen ze verloren hadden, aan te vullen,
vermeerderden de priesters en de rabbi’s eigen eisen, en hoe strenger deze werden, des te minder bleek
Gods liefde daaruit. Zij maten hun heiligheid af aan de veelheid van ceremoniën terwijl hun harten
vervuld waren van trots en huichelachtigheid.
Met al hun omstandige en bezwarende inzettingen werd het een onmogelijkheid de wet te
gehoorzamen. Zij die God wilden dienen, maar ook de voorschriften van de rabbi’s probeerden na te
volgen, gingen onder een zware last gebukt. Zij konden door de beschuldigingen van een bezwaard
geweten geen rust vinden. Zo deed Satan zijn best de mensen te ontmoedigen, door hun begrip van het
karakter van God omlaag te halen en het geloof van Israël in verachting te brengen. Hij hoopte op deze
wijze de bewering die hij naar voren had gebracht toen hij in de hemel in opstand kwam — dat Gods
eisen onrechtvaardig waren en niet gehoorzaamd konden worden — waar te maken. Zelfs Israël hield
de wet niet, verklaarde hij.
Terwijl de Joden verlangden naar de komst van de Messias, hadden ze geen juist begrip van Zijn
zending. Zij zochten geen verlossing van zonden, maar bevrijding van de Romeinen. Zij keken uit naar
11