De Wens der Eeuwen door Ellen White

In eenvoudig geloof nam hij de woorden van Jezus aan als de gave van een nieuw leven. Hij drong
niet aan op een nader verzoek, maar lag daar in zalige stilte, te gelukkig om te spreken. Het licht des
hemels deed zijn gelaat stralen, en de mensen zagen met ontzag naar het schouwspel.
De rabbi’s hadden vol spanning gewacht om te zien hoe Christus het geval zou behandelen. Ze
herinnerden zich, hoe de man een beroep om hulp op hen gedaan had, en dat zij hem hoop en
medegevoel hadden ontzegd. Daarmede nog niet tevreden gesteld, hadden ze verklaard dat hij de
vervloeking Gods onderging vanwege zijn zonden. Deze dingen kwamen hun weer vers in het
geheugen toen ze de zieke man voor zich zagen. Ze merkten de belangstelling op waarmede allen het
schouwspel gadesloegen, en ze gevoelden een vreselijke angst, dat ze hun invloed op de mensen
zouden verliezen.
Deze hoogwaardigheidsbekleders wisselden geen woorden met elkander, maar terwijl ze elkaar
aanzagen, lazen ze op elk gezicht dezelfde gedachte, dat er iets gedaan moest worden om deze stroom
van gevoelens te stuiten. Jezus had verklaard, dat de zonden van de verlamde vergeven waren. De
Farizeeën grepen deze woorden aan als godslastering, en meenden dat ze deze zonden zouden kunnen
voorstellen als een doodzonde. Ze zeiden in hun hart: “Hij lastert God. Wie kan zonden vergeven dan
God alleen?”
Terwijl Hij Zijn blik op hen richtte, waaronder zij ineenkrompen en zich terugtrokken, zei Jezus:
“Waarom overlegt gij kwaad in uw hart? Want wat is gemakkelijker te zeggen: Uw zonden worden
vergeven, of te zeggen: Sta op en wandel? Maar opdat gij weten moogt, dat de Zoon des mensen macht
heeft op aarde zonden te vergeven”— zei Hij, Zich tot de verlamde wendende — Sta op, neem uw bed
op en ga naar uw huis”.
Dan staat de man, die op een draagbaar naar Jezus gebracht was, op met de lenigheid en kracht van de
jeugd. Het levengevende bloed stroomt door zijn aderen. Ieder orgaan van zijn lichaam wordt
plotseling actief. Een gloed van gezondheid verdrijft de bleekheid van de naderende dood. “En hij
stond op, nam onmiddellijk zijn matras op, en ging voor aller oog naar buiten, zodat zij allen ontzet
waren en God verheerlijkten, zeggende: Zo iets hebben wij nog nooit gezien!”
O, wonderlijke liefde van Christus, die zich neerbuigt om de schuldigen en de kranken te genezen!
Een Godheid Die smart heeft over de ellende van de lijdende mensheid en die verzacht! O, heerlijke
kracht, op deze wijze getoond aan de mensenkinderen! Wie kan twijfelen aan de boodschap des heils?
Wie kan de barmhartigheden van een medelijdende Verlosser versmaden?
Er was niets minder dan scheppende kracht voor nodig om de gezondheid terug te geven aan dat
wegstervende lichaam. Dezelfde stem die door te spreken leven geschonken had aan de mens die
geschapen was uit het stof der aarde, had nu door te spreken leven gegeven aan de stervende verlamde.
En dezelfde kracht die leven had geschonken aan het lichaam, had het hart vernieuwd. Hij Die “sprak
en het was er”, Die “gebood en het stond er”,22 had door te spreken leven gegeven aan de ziel die
dood was door overtredingen en zonde. De genezing van het lichaam was een zichtbaar bewijs van de
kracht die het hart vernieuwd had. Christus verzocht de verlamde op te scaan en te wandelen, “opdat
gij weten moogt”, zei Hij, “dat de Zoon des mensen macht heeft op aarde zonden te vergeven”.
164